بررسي سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت و ارتباط آن با مشخصات دموگرافيك در دانشجويان

سابقه و هدف: يكي از دوره هاي حساس از نظر انجام رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامت، دوره ِ جواني مي باشد. با توجه به اهميت بررسي كيفيت زندگي به عنوان يكي از شاخصهاي مهم سنجش سلامت و اهميت بررسي ابعاد آن و به ويژه با توجه به اهميت بررسي تاثير سبك زندگي، مطالعه حاضر با هدف بررسي مولفه هاي سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت در دانشجويان انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش مقطعي و از نوع توصيفي تحليلي مي باشد. جامعه مورد بررسي شامل 200 دانشجوي دانشكده پرستاري فاطمه زهرا (س) رامسر در سال تحصيلي 96-1395 بودند كه به روش سرشماري وارد مطالعه شده اند. روش جمع آوري داده ها عبارتست از يك پرسشنامه پژوهشگر ساخته با تاييد روايي و پايايي قبلي كه توسط واحدهاي مورد مطالعه در قالب مصاحبه با انعطاف پذيري متوسط تكميل شده است. داده ها با استفاده از SPSS20 مورد آناليز قرار گرفتند. يافته ها: ميانگين نمره كل سبك زندگي سالم در دانشجويان 20/01±96/129 بود. در اين مطالعه، دانشجويان بالاترين امتياز را در بعد مسئوليت پذيري درباره سلامت، كسب نمودند كه مي تواند به دليل رشته تحصيلي و سطح بالاي آگاهي آنان درباره مسائل بهداشتي باشد. بين فعاليت جسماني و جنسيت (0/028=P) و همچنين بين فعاليت جسماني و محل سكونت، رابطه معني داري برقرار بود؛ به اين صورت كه دانشجويان خوابگاهي به طور معني داري كمتر از دانشجوياني كه با خانواده (0/04=P) و با دوستان (0/009=P) زندگي مي كردند، فعاليت جسماني داشتند. نتيجه گيري: ميانگين نمره سبك زندگي در دانشجويان ساكن خوابگاه در محدوده پاييني قرار داشت؛ بنابراين طراحي و اجراي مداخلات آموزشي استاندارد و نيز برقراري سيستم هاي حمايتي مختلف در ابعاد تغذيه اي، تفريحي، فرهنگي و رفاهي ضرورري به نظر مي رسد.