اثر 8 هفته تمرينات هوازي با دو شدت متفاوت و مصرف مكمل آهن بر ميزان ذخاير آهن و ظرفيت هوازي دختران دانشجو

زمينه و هدف: فقر آهن (آنمي) از مهم ترين اختلالات متابوليك و از شايع ترين كمبودهاي تغذيه اي در زنان به شمار مي رود كه مي تواند تأثير بسزايي بر عملكرد ورزشي داشـته باشد. هدف تحقيق حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرينات هوازي با دو شدت متفاوت (75-65 درصد و 90-80 درصد ضربان قلب بيشينه) و مصرف مكمل آهن بر ميزان ذخاير آهن دختران دانشجو بود. روش تحقيق: در اين مطالعه 75 نفر از دانشجويان دختر دانشگاه حكيم سبزواري به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفي در 6 گروه شامل گروه اول: تمرينات با شدت بالا (90-80 درصد ضربان قلب بيشينه) + مصرف مكمل، گروه دوم: تمرينات با شدت بالا (90-80 درصد ضربان قلب بيشينه) + مصرف دارونما، گروه سوم: تمرينات با شدت متوسط (75-65 درصد ضربان قلب بيشينه) + مصرف مكمل، گروه چهارم: تمرينات با شدت متوسط (75-65 درصد ضربان قلب بيشينه) + مصرف دارونما، گروه پنجم: گروه كنترل + مكمل، گروه ششم: گروه كنترل + دارونما؛ تقسيم شدند. از تمامي آزمودني‌ها به صورت ناشتا 14-12 ساعت قبل از شروع اولين جلسه تمريني و پس از 8 هفته تمرين خونگيري به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس دو سويه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري 0.05 p بررسي شدند. يافته ها: تجزيه و تحليل آماري نشان داد كه 8 هفته تمرينات هوازي با دو شدت متفاوت، هيچ اثر قابل ملاحظه‌اي بر ذخاير آهن، فريتين، ظرفيت كل اتصال به آهن (TIBC)، ترنسفرين (TSF)، شمارش كامل خون (CBC) و ساير شاخص‌هاي خوني ندارد (0.05 p)؛ در حالي كه تمرينات با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بيشينه، سبب افزايش سطح حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max) مي شود (0.02=p). نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر مي‌توان گفت كه تنها تمرينات با شدت بالا مي تواند سبب بهبود VO2max شود، بدون آنكه تغييري را بر ذخاير آهن دختران دانشجو بر جاي گذارد.