نشانه هاي جمع گرايي در غزل سعدي

مضامين عاشقانۀ غزل، اغلب مربوط به عاشق و معشوق است و به ندرت مضاميني دربارۀ رقيب ديده مي شود. مهم ترين مضامين غزل عاشقانه، توصيف عشق، احوال عاشق، وصف معشوقِ خوب رو و ممانعت ها و آزارهاي رقيب است، اما در غزل هاي عاشقانه، خبري از مردم نيست يا حضور شان بسيار نادر است. در غزل سعدي مضاميني مشاهده مي شود كه در آن مردم حضور دارند، اما اين مضامين در غزل ديگر شاعران، به ندرت ديده مي شود. يكي از پرسش هاي مهم در بررسي شعر اين است كه چرا يك مضمون در شعر سخنوري كاربرد فراوان يافته است و علّت آن در كدام يك از مقوله هاي زباني، رواني، اجتماعي، فرهنگي و غير آن بايد جست وجو شود؟ در اين تحقيق با روش تحليلي توصيفي، برخي ازمضامين و معاني غزل سعدي، بررسي مي گردد تا معلوم گردد كه ديدگاه جمع گرايانۀ سعدي، در آفرينش برخي مضامين مؤثر بوده است. بررسي غزل هاي سعدي نشان داد كه مضمون هاي متعدّد دربارۀ اقوام، عوام، خويشان، همسايگان، ساربان و ورود و حضور معشوق در كوي و برزن و بازار و صحرا، از نشانه هاي توجه سعدي به مردم و اجتماع است.