نگاهي به داستانِ پلاطُس (برداركردگيِ عيسي مسيح) در كوش‌نامه و سنجشِ آن با متن‌هايِ ديگر

در اين جستـار مي‌كـوشيم تـا ريشه‌هايِ داستاني را كه مانوش، سالارِ روم، بـرايِ كوشِ پيلدندان مي‌فرستد، در منابعِ ايراني جست‌وجو كنيم. در اين داستانْ نخستْ به پلاطُس و نقشي كه او در تصليبِ عيسي داشته و به آسمان رفتنِ او اشاره شده است؛ سپس كين‌كشيِ «شمعون»، حواريِ عيسي، از يهوديان پيش كشيده شده و نهايتاً از حيلۀ دو حواري، «ادني» و «متّي»، برايِ مسيحي ساختنِ روميان، سخن به ميان آمده است. بخشِ نخستِ داستان (به آسمان رفتنِ عيسي) را در سخنِ مانـويان و سرودهايِ بـرداركـردگيِ عيسي در مانويّت ميبينيم. بخشِ دوم (انتقامِ شمعون از يهوديان) در تواريخِ دورۀ اسلامي (تاريخِ بلعمي) به پادشاهيْ از روميان نسبت داده شده است. بخشِ سوم (حيله ساختنِ ادني و متّي براي مؤمن كردنِ روميان) را مطابق با قصص‌الانبيايِ ابواسحاقِ نيشابوري، در كردارِ شمعون مي‌بينيم؛ بنابراين، آنچه در كوش‌نامه آمده است، همان روايت مانوي/ايراني، (آميخته به عناصري اسلامي) است؛ با اين تفاوت كه در بخشِ دوم، جابه‌جايي و در بخشِ سوم، شكستگي در رخداد وجود دارد.