بررسي مباني قدرت امپراتوري هخامنشي به استناد داده‌هاي باستان‌شناسي

داده‌هاي باستان‌شناسي همواره زمينهء مناسبي براي مطالعهء ابعاد گوناگون زندگي گذشتگان را فراهم ساخته است. از دورهء هخامنشي آثاري برجاي‌مانده كه بيش از هر چيز ابزارهايي بودند كه نهاد سياسي آن‌ها را رسانه‌هايي در جهت نمايان‌سازي و به اجرا در‌آوردن انديشه سياسي خود مي‌دانست. يكي از مهّم‌ترين مفاهيمي كه نهاد سياسي هخامنشي كوشيده تا آن را از مجراي آثار هنري آشكار سازد، مفهوم قدرت است. با واكاوي آثار هنري اين دوره همراه با كتيبه‌ها كه جزو اسناد دسته اوّل محسوب مي‌شوند، به سهولت مي‌توان استنباط كرد كه شاهان پارسي بر چه پايه و بنيان‌هايي قدرت خويش را استوار كرده بودند و براي نمايش آن مي‌كوشيدند، اين موضوع به ويژه با روي‌ كار آمدن داريوش اوّل كه در سازمان‌دهي و اداره جامعه بسيار موفّق بود، بيشتر نمايان مي‌شود. در اين نوشتار كه از روش‌ تحليل محتوا بهره برده و داده‌هاي آن از شيوهء مطالعات كتابخانه‌اي گردآوري شده است؛ آثار هنري خود جلوگاهي از قدرت و مشروعيّت شاه مي‌باشد كه داراي نمادها و نگارهايي است كه ديگر مباني قدرت شاهان پارسي را، كه همان ثروت امپراتوري يا خراج شهرب‌ها و نيروي نظامي است، به نمايش گذاشته‌است.