سيماي اميرالمؤمنين عليه السلام در تاريخ نگاري عصر صفوي

ظهور صفويان علاوه بر تحولات سياسي، تحولات فرهنگي زيادي نيز در ايران پديد آورد. يكي از اين دگرگوني ها در زمينه تاريخ نگاري اتفاق افتاد كه نه به لحاظ ظاهري، بلكه از حيث محتوايي، سمت و سوي قلم تاريخ نگاران را تغيير داد. ترويج مذهب تشيع اثناعشري مهمترين موضوعي بود كه مورخان دوره صفوي در آثارشان مدنظر قرار داده اند. در اين بين، شخصيت اميرالمؤمنين عليه السلام به عنوان فردي كه الگوي مشترك شيعيان و صوفيان بود، در تاريخ نگاري اين عصر از جنبه هاي مختلفي مورد توجه واقع شده است. در اين پژوهش تلاش بر اين خواهد بود كه با بررسي علل توجه تاريخ نگاران عصر صفوي و ابعاد مختلفي كه در رابطه با حضرت علي عليه السلام در نوشته هاي خود مدنظر قرار دادند، سيماي كلي اميرالمؤمنين عليه السلام در تاريخ نگاري عصر صفوي به گونه اي منطقي و دور از احساسات شيعي ترسيم گردد. به نظر مي رسد دليل اصلي تمركز تاريخ نگاران دوره صفوي بر انعكاس مطالب با موضوع اهل بيت عليهم السلام با محوريت امام اول شيعيان، باور قلبي تاريخ نگاران اين دوره به مذهب تشيع اثناعشري و در وهله دوم، تمجيد از پادشاهان صفوي به عنوان احياءگران اين مذهب در ايران بوده است. در اين تحقيق با جمع آوري داده هاي كتابخانه اي و ارائه تحليل هايي در رابطه با آنها، ضمن ارائه شواهدي در اين خصوص، ابعاد مبهم قضيه را روشن تر سازد.