تهيه مدل MOPSO-GS جهت طراحي شبكه بهينه پايش كيفي آب زيرزميني (مطالعه موردي دشت نيشابور)

بهينه سازي شبكه پايش، يك فرآيند تصميم گيري براي داشتن بهترين تركيب در بين ايستگاه هاي موجود است. به دليل ملاحظات اقتصادي و كاستن از هزينه هاي پايش، رويكرد بهينه سازي در اين پژوهش، كاهش ايستگاه هاي پايش بدون كاهش ميزان و دقت اطلاعات حاصل مي باشد. درتحقيق حاضر طراحي بهينه شبكه پايش كيفي آب زيرزميني به كمك مدلي بر پايه بهينه سازي در دشت نيشابور انجام گرفته است. بهينه سازي شبكه چاه ها توسط الگوريتم دو هدفه ازدحام ذرات (MOPSO) با اهداف كمينه نمودن مقدار ريشه مربعات ميانگين خطا (RMSE) و كمينه نمودن تعداد چاه ها اجرا شد. در بخش شبيه سازي مسئله از روش درون يابي كريجينگ براي مقادير غلظت كلرايد آب زيرزميني محاسباتي استفاده شد و با مقادير مشاهداتي مقايسه شدند. نتايج اين تحقيق، ارائه يك جبهه پارتو با نمايش تعداد چاه در مقابل RMSE متناظر آن بود كه مي تواند دستورالعملي براي طراحي شبكه پايش كيفي آب زيرزميني باشد. به اين صورت كه با تعيين دقت لازم در داده هاي حاصل از شبكه پايش مي توان تعداد چاه ها و موقعيت آن ها را در منطقه مطالعاتي مشخص نمود. پس از اجراي مدل MOPSO-GS نتايج بهينه سازي نشان داد كه در آبخوان نيشابور تعداد چاه هاي نمونه برداري مي تواند به اندازه 58 درصد و با حداقل افزايش خطا (50 چاه با خطاي صفر به 21 چاه با خطاي غلظت كلرايد 13.57 ميلي گرم بر ليتر)، كاهش داده شود. همچنين موقعيت اين چاه ها به عنوان موقعيت بهينه در نظر گرفته شد.