نقش ميانجي مشكلات پيچيده بين فردي و اجتناب متقابل از نگراني در رابطه بين روان‌رنجوري با علايم اختلال اضطراب فراگير

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه اي اجتناب متقابل از نگراني و مشكلات بين فردي در رابطه بين روان رنجوري با علايم اختلال اضطراب فراگير انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر همبستگي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري است، جامعه آماري شامل، 457 نفر از افراد داراي علايم اختلال اضطراب فراگير بودند كه به صورت در دسترس انتخاب شدند و از پرسشنامه هاي روان رنجوري، مشكلات بين فردي، اجتناب متقابل از نگراني و اضطراب فراگير استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آمار توصيفي و تحليل معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار AMOS و SPSS مورد تجزيه تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه مدل پيشنهادي به خوبي برازش شده است. در اين مدل روان رنجوري اثر مستقيم و معناداري بر مشكلات بين فردي، مشكلات بين فردي اثر مستقيم و معناداري بر اجتناب متقابل از نگراني، اجتناب متقابل از نگراني اثر مستقيم و معناداري بر اضطراب فراگير داشتند، اجتناب متقابل از نگراني و مشكلات بين فردي به طور معني داري بين روان رنجوري و علايم اختلال اضطراب فراگير ميانجي گري كردند. نتيجه گيري: روان رنجوري، مشكلات پيچيده بين فردي و اجتناب متقابل از نگراني اثر مستقيم و معناداري بر علايم اختلال اضطراب فراگير دارند و اجتناب متقابل از نگراني و مشكلات پيچيده ي بين فردي نقش ميانجي را در بين روان رنجوري و علايم اختلال اضطراب فراگير دارند.