بررسي شيميايي سفال‌هاي عصر مفرغ و آهن تپه سگزآباد

سفال يكي از شواهد فرهنگي است كه تحولات آن در اعصار مختلف از شاخص هاي مهم باستان شناختي به شمار مي‌‌‌‌ رود. سفال را مي‌‌‌‌ توان از منظر هاي مختلفي مورد بررسي قرار داد ويژگي هاي ظاهري نظير فرم، شكل، رنگ، تزئينات از يك سو و تكنولوژي توليد سفال از سوي ديگر با گذر زمان متحول شده است. در اين پژوهش با مطالعه تكنولوژيكي سفال‌هاي به دست آمده از كاوش سال 1387 تپه سگزآباد دشت قزوين كه يكي از محدود مناطق استقراري كاوش شده در فلات مركزي ايران است، چگونگي دوره گذر از عصر مفرغ به عصرآهن مورد بررسي قرارگرفته است. در اين بررسي براي تعيين تركيب شيميايي سفال ها، تجزيه عنصري يك مجموعه سفال كه شامل سفال هاي شاخص هر دوره است با استفاده از روش آناليز عنصري ICP و مقايسه آماري داده‌هاي حاصل از اندازه‌گيري 40 عنصر كه شامل عناصر اصلي، عناصر جزئي و عناصر كمياب است ميزان همبستگي يا عدم همبستگي اين سفال‌ها تعيين گرديد. مقايسه نتايج به دست آمده از تحليل سفال‌ها نشان مي‌‌‌‌ دهد كه كليه سفال ها توليد محلي بوده و از خاك همان منطقه در اعصار مختلف براي ساخت سفال استفاده شده است و به نظر مي‌‌‌‌ رسد كه گذار از توليد سفال‌هاي عصر مفرغ و آهن ناشي از تغييرات تكنولوژيكي است تا توليد سفالي با تركيبات خاك جديد و مي‌توان اذعان داشت تكنولوژي سفال گري در اين دو دوره از سازماندهي خاصي برخوردار بوده و از توليد خانگي فراتر رفته است.