نگرشي تاريخي تحليلي به قرائت زيد بن علي ( از نظر شكلگيري و دارا بودن معيارهاي صحت قرائت)

ابن مجاهد، قارى بغداد، در قرن چهارم هجرى با استفاده از منصب شيخ القرائى و نفوذ سياسى و با توجه به رواج و شهرت حديث نزول قرآن بر هفت حرف، هفت قرائت از پنج شهر مهم را رسميت بخشد و به‌تدريج در بستر زمان ساير قرائات به‌عنوان شاذ شناخته شدند. درحالي‌كه بسياري از اين قرائات شاذ، شرايط صحت يك قرائت صحيح را دارا بودند. نگارنده در اين پژوهش بر آن است كه قرائت زيد بن علي را كه در زمره قرائات شاذ قرار دارد، بررسي كند؛ زيرا بنا بر نقل شيخ طوسي در الفهرست، زيد به صحت قرائت خود اطمينان داشته و آن را منتسب به حضرت علي مي‌نموده است. از اين‌رو، نگارنده سعي دارد با رويكردي تحليلي ـ تاريخي درباره چگونگي شكل‌گيري قرائت زيد در مدينه، به بازيابي معيارهاي صحت قرائت زيد با معيارهاي صحت قرائت از ديدگاه ابن جزري بپردازد كه درنهايت با توجه به بررسي انجام شده، بايد گفت كه قرائت زيد بن علي، معيارهاي صحت قرائت را تا حد زيادي داراست، همچنين بررسي تأثير قرائت زيد بر تفسير قرآن، مؤلفه‌ي ديگري از اين پژوهش است.