تاثير هيپرگليسمي مزمن القا شده با استرپتوزوتوسين بر اثرات تنفسي مرفين در موش هاي صحرايي

سابقه و هدف: درد نوروپاتيك يك عارضه شايع ديابت است. امروزه از دارو‌هاي ضد درد اپيوئيدي مانند مرفين جهت تسكين درد نورپاتيك استفاده مي‌شود. از آنجايي كه تاكنون اثرات تنفسي مرفين در ديابت بررسي نشده است. هدف اين مطالعه بررسي تاثير هيپرگليسمي مزمن بر اثرات تنفسي مرفين مي باشد. مواد و روش­ ها: در اين مطالعه تجربي 32 سر موش صحرايي نر ن‍ژاد ويستار به طور تصادفي در چهار گروه 8 تايي: گروه كنترل (تزريق بافر سيترات به عنوان حلال استرپتوزوتوسين)، گروه مرفين (تزريق بافر سيترات به عنوان حلال استرپتوزوتوسين، تزريق مرفين قبل از ثبت تنفسي)، گروه هيپرگليسمي (تزريق استرپتوزوتوسين) و گروه هيپرگليسمي- مرفين (تزريق استرپتوزوتوسين، تزريق مرفين قبل از ثبت تنفسي) تقسيم شدند. هيپرگليسمي با تزريق داخل صفاقي mg/kg 35 استرپتوزوتوسين القا گرديد. ثبت تنفس بوسيله دستگاه پلي تيسموگرافي انجام گرديد. سپس حجم و فواصل تنفسي و تعداد تنفس جهت آناليز در محيط نرم افزار متلب مورد بررسي قرار گرفت. يافته ­ها: ميانگين تعداد تنفس (در گروه هيپرگليسمي 3/9±83 و گروه كنترل 4±101 (0/05>p))، ضريب تغييرات تعداد تنفس (در گروه هيپرگليسمي 0/1±0/615 و گروه كنترل 0/07±1/05 (0/05>p))، ميانگين حجم تنفس (در گروه هيپرگليسمي 0/19±1/44 و گروه كنترل 0/11±1/1 (0/05>p)) و ميانگين فواصل تنفس (در گروه هيپرگليسمي 0/01±1/28 و گروه كنترل 0/03±0/93 (0/05>p)) بود. ضريب تغييرات حجم تنفسي (در گروه هيپرگليسمي-مرفين 14/16±1/0 و گروه مرفين 0/1±1/68 (0/05>p))، ميانگين حجم تنفسي (در گروه هيپرگليسمي-مرفين 0/34±1/24 و گروه مرفين 0/04±0/37 (0/05>p)) و ميانگين فواصل تنفسي (در گروه هيپرگليسمي-مرفين 0/07±1/09 و گروه مرفين 0/05±0/74 (0/01>p) بود. نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه هيپرگليسمي باعث تغيير الگوي تنفس و پاسخ‌دهي سيستم تنفسي به مرفين مي شود.

BACKGROUND an‎d OBJECTIVE: Neuropathic pain is a common complication of diabetes. Today opioid analgesics such as morphine, use for the management of neuropathic pain. Since the respiratory effects of morphine have not been studied in diabetes, the aim of this study was to investigate the effect of chronic hyperglycemia on the effects of morphine on respiration. METHODS: 32 Male Wister rats were randomly allocated into control group (injection of citrate buffer as streptozotocin solvent), morphine group (injection of citrate buffer as STZ solvent and injection of morphine before respiratory recording) group, hyperglycemia group (STZ injection), and hyperglycemia-morphine group (STZ injection and morphine injection before respiratory recording). Hyperglycemia was induced by injecting streptozotocin (35 mg/kg, i.p.). Respiration was recorded by plethysmography after which respiratory volume, inter-breath interval, and respiratory rate were quantified using MATLAB. FINDINGS: Mean of respiratory rate (in the hyperglycemia was 83±3.9 and control was 101±4 (p<0.05)), coefficient of variation of respiratory rates (in the hyperglycemia was 0.615±0.1 and control was 1.05±0.07 (p<0.05)), mean of respiratory volume (in the hyperglycemia was 1.44±0.19 and was control 1.1±0.11 (p<0.05)), and mean of inter-breath interval (in the hyperglycemia was 1.28±0.01 and control was 0.93±0.03 (p<0.05)). coefficient of variation of respiratory volumes (in the hyperglycemia-morphine was 1.14±0.16 and was morphine was 1.68±0.1 (p<0.05)), mean of respiratory rate (in the hyperglycemia-morphine was 1.24±0.34 and morphine was 0.37±0.04 (p<0.05)), and mean of inter-breath interval (in the hyperglycemia-morphine was 1.09±0.07 and morphine was 0.74±0.05 (p<0.01)). CONCLUSION: Our results show that chronic hyperglycemic changed breathing pattern and respiratory response to morphine.