تأثير تغييرات وزن اندام بر ثبت الكتروميوگرافي زمان واكنش ساده و افتراقي مردان مسن

Limb Weight Varying Effect on EMG Record of Simple and Discriminative Reaction Time in Elderly Men

اهداف: اثر تغيير نيروي انقباضي يكي از عوامل مهم سازماندهي و اجراي تكاليف زمان واكنش است كه غالب افراد مسن با افزايش وزن خود با اين متغير درگير هستند. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تغييرات وزن اندام بر ثبت الكتروميوگرافي زمان واكنش ساده و افتراقي حركت فلكشن آرنج مردان مسن است. مواد و روش‌ها: از آزمودني‌ها (16 نفر با ميانگين سني 59/18 سال) خواسته شد تا در پاسخ به محرك هاي شنيداري (ساده و افتراقي)، حركت فلكشن ساعد به سمت نقطه هدف در فاصله 60سانتيمتري را انجام دهند. در 50درصد از كوشش‌هاي انجام گرفته وزن اندام درگير اين حركت به مقدار 1/2 كيلوگرم افزايش مي‌يافت و در همه كوشش‌هاي انجام گرفته تغييرات زمان واكنش و تنش عضلاني توسط دستگاه الكتروميوگرام ثبت مي‌گرديد. يافته‌ها: نتايج آزمون تحليل واريانس عاملي با اندازه‌گيري‌هاي تكراري نشان داد كه اثرات اصلي هر دو فاكتور افزايش وزن اندام (0/001=P) و تعداد محرك (0/001=P) بر روي بخش PMT معنادار بوده است. در حالي كه اثر افزايش محرك از حالت ساده به افتراقي بر بخش MT‌ معنادار نبوده است (0/189=P). هيچ تعاملي بين فاكتور افزايش وزن اندام و تعداد محرك بر روي بخش‌هاي PMT (P=0/888) و MT (P=0/91) وجود نداشت. نتيجه‌گيري: اين يافته‌ها بيان مي‌كنند، عواملي كه موجب تغيير در اينرسي اندام و به‌طوركلي عوامل حركتي مي‌شوند، با درگيركردن هم‌زمان بخش حركتي و پيش‌حركتي زمان واكنش مي‌توانند عملكرد افراد مسن را به شدت تحت تاثير قرار دهند.

Objectives: The effect of variation in contraction force is one of the most important factors in the organization and execution of reaction time (RT) tasks that most of elderly people involved it when they became obese. The present experiment was designed to test the Effect of limb weight varying on pre-motor and motor components of simple and discriminative reaction time in elderly men. Methods & Materials: Subjects (16 old men) were asked to perform forearm flexion to the aim point in 60 cm distance in response to auditory stimulus. The weight of involved limb increased (1.2 Kg) at 50 percent of trials and all trials were measured by electromyogram apparatus. Results: The results of two way repeated measure test showed that the main effects of weight and stimulus on PMT was significant, but the effect of stimulus increasing on MT was not significant (P=0.189). There wasnchr('39')t any significant interaction effects between limb weight and stimulus increasing on PMT (P=0.888) and MT (P=0.091). Conclusion: These results suggested that the variables that cause to variation in limb inertia can affect RT movement of elderly people.