بررسي اثربخشي آموزش گروهي والدين مبتني بر فرزندپروري مثبت با توجه به فرهنگ ايراني بر پيشرفت تحصيلي و ارتباط مادر-كودك

Effectiveness of triple positive parenting program based on Iranian culture on mother–child relationship and children’s academic achievement

مقدمه با توجه به اهميت فرزندپروري مثبت و ارتباط مادر-كودك در آينده تحصيلي و اجتماعي كودكان و پيشگيري از اختلالات رفتاري در ايشان، اين پژوهش با هدف اثربخشي آموزش گروهي فرزندپروري مثبت با توجه به فرهنگ ايراني بر پيشرفت تحصيلي و بهبود ارتباط مادر-كودك صورت گرفته است. روش كار اين كارآزمايي باليني در سال تحصيلي 1393-1394 بر 30 نفر از مادران داراي دانش آموز دختر در پايه سوم ابتدايي در ناحيه 6 مشهد كه به صورت در دسترس انتخاب شده بودند انجام شد. اين مادران به صورت تصادفي در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. اعضاي گروه آزمون به مدت 4 هفته هر هفته 2 جلسه 90 دقيقه‌اي در جلسات برنامه آموزشي فرزندپروري مثبت قرار گرفتند و گروه شاهد هيچ گونه مداخله اي دريافت نكردند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسش‌نامه رابطه‌ي مادر-كودك و معدل كارنامه‌ي تحصيلي بود. تحليل داده‌ها با آمار توصيفي و تحليل كوواريانس انجام شد. نتايج ميانگين نمرات در گروه آزمون در زيرمقياس پذيرش افزايش معني‌دار و در بيش‌حمايت‌گري كاهش معني‌داري نشان داد (p=0.0001, p=0.006) در حالي كه در زيرمقياس سهل‌گيري افراطي و طرد و هم‌چنين در پيشرفت تحصيلي تفاوت معني‌داري بين دو گروه مشاهده نشد (p=0.407, p=0.875 and p=0.08). نتيجه گيري به نظر مي رسد رويكرد آموزش برنامه فرزندپروري مثبت با توجه به فرهنگ ايراني موجب بهبود ارتباط مادر-كودك گردد.

Introduction: Regarding the importance of positive parenting and mother-child relationship in future social and academic life and prevention of behavioral disorders among children, this research aimed to assess the effect of group hurturing of positive child training with respect to Iranian culture on academic achievement and child-mother relationship. Methods: This clinical trial conducted in academic year of 2014-2015 and the participants included 30 mothers who had daughters studying in the 3rd grade of elementary school of the 6th region of Mashhad city. These participants selected through available method then they were divided into two groups randomly (interventional and control groups). The interventional group was trained with the positive parenting program for 4 weeks (two 90 minutes sessions weekly) and control group did not received any intervention. Data gathered by child-mother relationship evaluation and educational mark list. Data analyzed by descriptive statistics and ANCOVA. Results: There were significant differences between two groups in the average of acceptance and overprotection subscales (p=0.0001, p=0.006) but the differences in other subscales including radical irresponsiblelity and rejection and academic improvement were not significant (p=0.407, p=0.875 and p=0.08). Conclusion:It seems that the positive parenting program approach based on Iranian culture can improve mother-child relationship.