اثرسنجي واقعيت مجازي بر عملكرد صحنه پردازي تئاتر با تكيه بر آثار آستين وانگ

The Influence of the Virtual Reality in Creating Theater’s Stage Design Based on Austin Wang works

آستين وانگ، طراح صحنه تئاتر تايواني در استفاده از يك رويكرد حداقلي در ايجاد فضاي مجازي كه عناصر اصلي يك داستان را بازي مي‌كند، مهارت دارد. رويكردي كه بازخورد مخاطب در جوامع مدرن را دچار دگرگوني كرده و فرايند جانشيني نشانه‌هاي واقعيت مجازي به جاي واقعيت را ممكن ساخته و از جهتي ديگر، فرصت ديده شدن و حضور بيشتر با محدوديت كمتر را براي مخاطبين ايجاد كرده است. بسياري از كارگردانان، بازيگران و تماشاگران معتقدند صحنه‌پردازي‌هاي تئاتر مجازي توجه تماشاگران را بيش‌از‌حد به خود جذب مي‌كند و با ايجاد تئاتر تصنعي ارتباط ميان مخاطب و نمايش كاهش مي‌يابد. با توجه به اينكه هر اثر هنري و ادبي نياز دارد كه با نمايش ابعاد مختلف اثر، انتقال اطلاعات و احساسات را به مخاطب انجام دهد، ازاين‌رو، مقاله حاضر عطف به رويكرد نظري آستين وانگ، به ارزيابي و تحقيق نسبت به اين دو گستره مثبت و منفي و عوامل موثر در ارتباط مخاطب با صحنه‌پردازي تئاتر به هنگام استفاده از واقعيت مجازي مي‌پردازد. فرضيه‌ پژوهش اين است كه؛ استفاده از عوامل موثر واقعيت مجازي در صحنه‌پردازي تئاتر به واسطه مجازي بودن، نه تنها باعث اشكال در ارتباط مخاطب با اجرا نمي شود، بلكه امكان ارتباط موثرتر با مخاطب را ايجاد مي‌كند. روش پژوهش در اين مقاله، تحليل محتواي كيفي با رويكرد جهت‌دار است. پرسش اصلي اين اين است كه چگونه مي‌توان با استفاده از واقعيت مجازي در صحنه پردازي ارتباط موثرتري ميان مخاطب و اجرا ايجاد كرد؟ همچنين اين تحقيق به دنبال يافتن راهكارهايي براي استفاده موثر صحنه‌پردازي با استفاده از واقعيت مجازي در تئاتر ايران است. و در اين گستره در پي پاسخ به اين پرسش است كه چگونه مي توان شيوه‌‌هاي مختلف استفاده از تكنولوژي در طراحي صحنه را در تئاتر ايران پياده كرد؟ و اين نوع استفاده چه محاسن و معايبي مي تواند داشته باشد؟ به‌منظور سنجش چگونگي تاثير تئاتر مجازي بر مخاطب، از روش اسنادي و رويكرد تحليلي - توصيفي، متن مصاحبه‌هايي عميق كه از طرف كارگردانان برجسته صورت گرفته بود را مورد كنكاش قرار داده و از اين طريق، كدهاي مفهومي، با استفاده از نرم‌افزار اطلس‌تي استخراج گرديد. يافته‌هاي اين پژوهش به تبيين ده عامل موثر «حس بي‌مكاني»، «سياليت محيط»، «رنگ و كيفيت تصوير»، «مقياس و چيدمان فضا»، «تنوع صحنه‌ها»، «كيفيت نور»، «خيالي بودن»، «صدا»، «سرعت حركت» و درنهايت «حس بي‌زماني» منتج شده كه موجب افزايش ارتباط مخاطب با تئاتر مجازي مي‌شود.

Austin Wang, Taiwanese stage designer, is well-known for his skillfulness in applying a minimal approach in creating a virtual environment which function as the major elements of a story. This approach has transformed the audience feedback in modern era, enabling the process of alternating reality with virtual reality signs. On the other hand, it has provided the audience with the opportunity of being noticed with high participation and few limitations. A great many directors, actors, spectators believe that stage designing of virtual theater draws too much attention, and artificial staging diminishes the tie between the audience and the drama. Given that every work of art and literature is required to convey information and emotions to the audience by demonstrating different dimensions of the work, the present study, based on Austin Wang’s work on stage design, seeks to explore and assess these two positive/negative expansions as well as other effective factors in connecting the audience with stage design while using virtual reality. The research assumption is that; Using the effective factors of virtual reality in theater staging due to being virtual, not only does not cause problems in the audience’s relationship with the performance, but also makes it feasible to communicate more effectively with the audience. The research method in this article is qualitative/content analysis with a directional approach. The main question is how to use virtual reality in staging to create a more effective relationship between the audience and the performance? This research also seeks to find solutions for the effective use of staging using virtual reality in Iranian theater. an‎d in this regard, it attempts to find a solution as to how different ways