استانداردسازي و اعتباريابي ابزار تاب آوري سازماني در بيمارستان هاي نظامي

Standardization and Validation of Organizational Resilience Tools in Military Hospitals

زمينه و هدف: به علت عدم پيش بيني بحران‌ها، تاب آوري سازماني مي‌تواند توانايي سازگاري اين سازمان ها را در شرايط بحراني بدون فروپاشي يا شكست فراهم آورد. اين پژوهش با هدف تببين مولفه هاي تاب آوري سازماني در بيمارستان هاي نظامي و اعتباريابي آن انجام شد. روش‌ها: فاز اول مطالعه كيفي با رويكرد تحليل چارچوبي و با هدف شناسايي مولفه هاي تاب آوري سازماني در بيمارستان هاي نظامي انجام شد. جامعه مورد مطالعه 20 نفر از متخصصان در سه بيمارستان نظامي از يك دانشگاه علوم پزشكي در شهر تهران بودند كه بصورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. فاز دوم با روش تحليل عاملي اكتشافي (EFA) ابزار تاب آوري سازماني تدوين و اعتبارسنجي شد. يافته‌ها: عوامل موثر بر تاب آوري در بيمارستان‌هاي نظامي در 5 بعد اصلي آسيب پذيري و ايمني بيمارستان، آمادگي در بلايا، سازگاري ظرفيتي، تداوم خدمات در بحران، بازتواني و تطابق با شرايط پس از بحران طبقه‌بندي گرديد. نتايج تحليل عاملي نشان داد بالاترين بار عامل در هر كدام از اين ابعاد عبارتند از: در بعد آسيب‌پذيري و ايمني بيمارستان شناسايي فرآيندهاي اصلي تهديدات و حوادث در بيمارستان (0/82)، در بعد آمادگي در بلايا بيشترين بار عاملي مربوط به طرح هاي بيمارستان در برنامه گسترده جامعه (0/90)، در بعد سازگاري ظرفيتي بيشترين بار عاملي مربوط به شناسايي و مديريت مهارت هاي كليدي كاركنان (0/88)، در بعد تداوم خدمت در بحران بيشترين بار عاملي مربوط به روش هاي شناسايي اولويت بندي و حفظ عملكردهاي اساسي (0/84)، در بعد بازتواني و تطابق با شرايط پس از بحران بيشترين بار عاملي در اين بعد مربوط به سرعت براي فضاي اورژانس اضافي، منابع و كاركنان (0/81) اختصاص داشته اند. نتيجه‌گيري: بيمارستان‌هاي نظامي با بازبيني در ماموريت و عملكردهاي جاري خويش تدابير ويژه اي را براي افزايش سازگاري ظرفيتي در بحران ها فراهم نمايند. بيمارستان‌هاي نظامي بايد بتوانند براي افرايش تاب آوري خدمات بازتواني بعد از حادثه را تمرين و ارايه نمايند.

Background and Aim: Due to the unpredictability of crises, organizational resilience can provide the ability of the organizations to adapt to crisis situations without collapse or failure. The aim of this study was to explain and validate the components of organizational resilience in military hospitals. Methods: The first phase of the qualitative study was conducted using framework analysis to identify components of organizational resilience in military hospitals. The study population consisted of 20 specialists in three military hospitals in Tehran, Iran who were selected for purposeful sampling. The second phase was carried out by exploratory factor analysis (EFA) to determine its validity. Results: The factors affecting resilience in military hospitals were classified into five main dimensions: hospital vulnerability and safety, disaster preparedness, capacity adaptation, crisis service continuity, rehabilitation and adaptation to post-crisis conditions. The results of factor analysis showed that the highest factors in each of these dimensions were as follows: identification of the main processes of threats and accidents in the hospital (0.82), hospital in the wider community program (0.90), identifying and managing key skills of employees (0.88), prioritization and maintaining basic performance (0.84), and extra emergency space, resources and staff (0.81). Conclusion: Military hospitals should provide special measures to increase capacity adaptation in crises by reviewing their current mission and operations. Military hospitals should be able to practice and provide post-accident rehabilitation services to increase resilience.