روايت داستان‌ در كودكان تك‌زبانۀ فارسي‌زبانِ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم

< p>زبان روايي در كودكانِ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم با اختلالاتي همراه است. با اين حال، اطلاعات چنداني در مورد نحوۀ تأثير اين مشكل بر توليد داستان‌هاي تخيلي وجود ندارد. هدف پژوهش حاضر، مقايسۀ مهارتِ روايتِ داستان در كودكانِ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم و كودكانِ با رشدِ زبانيِ طبيعي و تأثير سطح مهارت‌هاي زبان گفتاري بر عملكرد آن‌ها در روايت داستان است. به اين منظور، عملكرد 27 كودك 11 تا 14 سالۀ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم با عملكرد بالا با دو گروه از كودكان با رشد عادي (همتاي سني و همتاي زباني) در روايت داستان، مورد مقايسه قرار گرفت. كودكان با شنيدن سطر اولِ دو داستان ترغيب به روايت آن‌ها شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه داستان‌هاي روايت‌شده توسط كودكانِ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم و دو گروه از كودكانِ با رشد عادي، ازنظر مشخصات ساختاري، عناصر ارزيابي‌كننده و كليِ داستان متفاوت است. براساسِ يافته‌هاي پژوهش، داستان‌هاي روايت‌شده توسط كودكانِ داراي ‌اختلالِ طيفِ اُتيسم كوتاه‌تر (X2 = 10/39, df2, p

this article has no abstract