پديد آورندگان :
ميرزاييان، سارا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي، مشهد، ايران , پورحسيني، اعظم دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي، مشهد، ايران , جعفري، مونا دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده پزشكي - گروه زنان و مامايي، مشهد، ايران
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: احتباس جفتي يكي از علل خونريزي‌هاي پس از زايمان است كه عوامل خطرآن سابقه خروج دستي جفت، كورتاژهاي خشن و تكراري، اختلالات آناتوميك رحمي، جفت پرويا و آكرتا و سابقه سزارين است. در اين مقاله به معرفي بيمار مبتلا به احتباس جفت و سپتوم رحمي پرداخته شد.
معرفي بيمار: خانم 36 ساله مولتي پار 11 با سابقه چهار زايمان طبيعي در 29 هفتگي زايمان كرد. به‌علت عدم خروج جفت منتقل اتاق عمل گرديد. به‌دليل عدم موفقيت خروج دستي جفت، سونوگرافي انجام شد كه ناحيه هتروژن 80 ميلي‌متري در ناحيه فوندال با گسترش به كورن چپ بدون شواهد آكرتا وجود داشت. در هيستروتومي جفت پشت سپتوم ضخيم رحمي بود كه خارج شد. پس از پنج روز به‌علت ادامه درد شكم لاپاراتومي انجام و به‌علت نكروز انسزيون رحمي و پريتونيت، هيستركتومي شد.
نتيجه‌گيري: درمان احتباس جفت شامل خروج دستي جفت و يا روش‌هاي جراحي است، اما با عوارضي مانند خونريزي، عفونت‌هاي نفاسي و بستري طولاني در بيمارستان همراه است.
چكيده لاتين :
Background: Approximately 3% to 5% of obstetric patients will experience postpartum
hemorrhage (PPH). Even though the most common reason for postpartum hemorrhage,
as the main cause of maternal death, is uterine atony; other complications such as
laceration, hematoma, inversion, rupture; retained tissue or invasive placenta; and
coagulopathy may result in PPH. The main cause of retained placenta can be traced to
the history of manual placenta removal, violent and numerous curettages, uterus
anatomical abnormalities, placenta accreta or placenta previa, and history of cesarean
section. Here, we have presented a case of retained placenta and uterus septum.
Case Presentation: The patient, a 36 years old female, multigravid 11 live 3 ,death 1
and abortion 6, with a history of four normal vaginal deliveries, and history of preterm
premature rupture of membrane since the 16th week of pregnancy, was admitted to
Imam Reza hospital, Mashhad University of Medical Sciences due to labor pain in 29th
week of pregnancy. After a vaginal delivery, she was transferred to the operating room
due to a retained placenta. During the initial diagnosis, the patient’s cervix was dilated
and manual placental removal was not possible. The ultrasound results showed an
80mm heterogeneous tissue in the fundus, extending to the left cornu. There was no
sign of accreta. During hysterotomy, the retained placenta was removed from
underneath a thick layer of Uterine Septum, using sponge forceps. Five days later, the
patient returned with severe pelvic pain and signs of peritonitis. Laparotomy and
hysterectomy were performed on account of uterine incision necrosis.
Conclusion: The most crucial step in the treatment of retained placenta lies in the early
detection of its cause. The treatment includes manual or Surgical removed of placenta
which can result in bleeding, infection, and a lengthy recovery.
