كاربست نوآوري اجتماعي جهت افزايش مشاركت اجتماعي در اسناد بالادستي علم و فناوري: مطالعه موردي نقشه جامع علمي كشور

مشاركت عمومي در علم بعنوان يكي از ابعاد دموكراسي علم در جامعه مي تواند  زمينه‌اي سازنده براي ديدگاه هاي عموم فراهم كند و اين مهم زماني تحقق خواهد يافت كه علم و فناوري مقوله‌اي عمومي قلمداد شده و در متن زندگي روزمره شهروندان وارد شود. علي رغم آنكه در دو دهه اخير، تأكيد بر تدوين سياست و برنامه‌ريزي جهت توسعه علم و فناوري در ايران را مي‌توان در اسناد بالادستي كشور به خوبي مشاهده نمود، اما به نظر مي‌رسد تحقيق جامعي كه اسناد بالادستي علم و فناوري را از منظر مشاركت اجتماعي در علم و فناوري مورد نقادي قرار دهد، كمتر انجام شده است. در اين راستا توليد ايده‌هاي بديع و مبتني بر نوآوري اجتماعي براي تحقق مشاركت اجتماعي در نقشه جامع علمي كشور رسالت منحصربه‌فرد اين پژوهش است كه در سه گام (توصيف، آسيب شناسي و ارائه راهكار) پيگيري خواهد شد. اين پژوهش ابتدا با استخراج گزاره هاي ناظر بر مشاركت اجتماعي در علم و فناوري در اسناد سياستي در قالب 5 بعد و 30 مولفه، سعي مي كند چالش‌هاي موجود در نقشه جامع علمي را مشخص كند. نتايج نشان داد سند مذكور با آسيب‌هاي متعددي از اين منظر روبروست. در نهايت نيز 25 راهكار مبتني بر نوآوري اجتماعي به منظور پوشش اين چالش‌ها ارائه شد.