بهينه سازي مقاومت پارگي و مانايي فشاري فنر لاستيكي برپايه آلياژ EPDM/NR

فنرهاي لاستيكي لاستيك اتيلنپروپيلن دي ان مونومر (EPDM) با ساختاري اسفنجي بايد علاوه بر مانايي فشاري مطلوب، از مقاومت پارگي قابل قبولي بهره‌مند باشند. معمولا تقويت هر يك از اين خواص به تضعيف خاصيت ديگر منجر مي‌شود. تامين هم‌زمان مقدار بهينه‌ اين دو خاصيت در آميزه‌ فنر لاستيكي، نيازمند ارزيابي عوامل موثر از طريق انجام آزمون‌هاي متعدد است. بنابراين در اين پژوهش طرح آزموني بر مبناي تكنيك‌ تحليل آماري براي طراحي فرمولاسيون بهينه در ازاي كاهش تعداد آزمون‌‌هاي لازم ارائه شد. بر اين ‌اساس تاثير چهار عامل: 1 درصد وزني كائوچوي طبيعي (NR) در لاستيك پايه، 2 مقدار اكسيد روي (ZnO)، 3 مقدار دي‌كيوميل پراكسيد (DCP)‌ و 4 مقدار اتيلن گليكول دي‌متاكريلات (EDMA) بر نسبت مقاومت پارگي به مانايي فشاري (به‌عنوان معيار طراحي، Q‌) تعيين شد. تحليل نتايج نشان داد كه مقدار DCP با سهم تاثير 66.93 درصد، موثرترين عامل در طراحي آميزه فنر لاستيكي است. همچنين مشخص شد كه طراحي سيستم پخت، راه حل بهينه‌سازي هم‌زمان بيشينه انرژي پارگي وكمينه مانايي فشاري آميزه است. تحليل‌ آماري پيش‌بيني كرد كه فرمولاسيون بهينه‌ حاوي 60 درصد وزني NR و 1، 4 وphr‌ 2 به ‌ترتيب از عامل‌هاي DCP، ZnO و EDMA است. نتايج آزمون‌هاي تجربي، مقدار Q پيش‌بيني شده براي شرايط بهينه را تاييد كرد.