مروري بر پوشش‌هاي فلوئورو پليمرها

در سال‌هاي اخير پوشش‌هاي با خواص ويژه مانند آب‌گريزي، روغن‌گريزي، مقاومت به مواد شيميايي، خوردگي و شرايط جوي در كشورهاي زيادي توسعه يافته و بسيار مورد توجه قرار گرفته‌اند. يكي از موادي كه از آن در ساخت اين پوشش‌ها استفاده مي‌شود، فلوئورو پليمرها مي‌باشد. استفاده از فلوئورو پليمرها در پوشش‌ها داراي مزاياي زيادي مي‌باشد و دليل آن ويژگي‌هاي منحصر به فرد اين پليمرها از جمله، آب‌گريزي، پايداري گرمايي و شيميايي بالا، انرژي سطحي پايين، ثابت دي‌الكتريك پايين و مقاومت در برابر هوازدگي و خوردگي مي‌باشد. ويژگي‌هاي اصلي فلوئورو پليمرها به دليل ساختار اتمي فلوئور و كربن و پيوند كوالانسي (CF) آن‌ها مي‌باشد. مشكل اصلي استفاده از فلوئورو پليمرها در پوشش، حلاليت بسيار ضعيف آنها در حلال‌هاي آلي و نياز به دماي فرآيند بسيار بالاي آن‌ها مي‌باشد. فلوئورو پليمرهاي مرسوم كه در پوشش‌ها استفاده مي‌شود شامل پلي تترافلوئورو اتيلن(PTFE) ، كوپليمرهاي اتيلن پروپيلن فلوئوردارشده(FEP) ، كوپليمرهاي پرفلوئورو آلكوكسي (PFA)، كوپليمرهاي اتيلن تترافلوئورو اتيلن (ETFE)، پلي وينيليدين فلوئورايد(PVDF) ، كوپليمر اتيلن كلرو تري‌فلوئورو اتيلن(ECTFE) ، فلوئورو اتيلن وينيل اتر (FEVE) مي‌باشد. به علاوه اينكه الفين‌هاي فلوئوردارشده پايه پليمري، به ويژه فلوئور آكريلات‌ها، فلوئورو سيليكون آكريلات‌ها، فلوئورو يورتان‌ها، پرفلوئورو پليمرها خواص ويژه‌اي را به نمايش گذاشته‌اند كه باعث افزايش كاربرد آنها در پوشش‌ها شده است.