بهينه سازي انتساب برخط كارها در سيستم هاي پردازشي چندهسته اي براي مديريت پوياي گرمايش

افزايش دما در پردازنده هاي چندهسته اي سبب افزايش توان مصرفي و كاهش طول عمر مفيد پردازنده مي شود. بهينه سازي انتساب كارها به هسته ها، راهكاري كارآمد براي مديريت حرارتي اين نوع پردازنده ها است. چالش اصلي در مسأله انتساب برخط، عدم قطعيت هايي است كه محيط عملياتي چندهسته اي با آنها روبرو مي باشد كه شامل: ورود تصادفي كارها به سيستم، جفت شدن تصادفي كارها با يكديگر و تغييرات پروفايل دمايي تراشه در زمان مي شود. در اين مقاله، راهكاري براي انتساب برخط كارها به هسته ها ارائه شده است كه در آن براي لحاظ سيستماتيك عوامل تصادفي، مسئله ي انتساب در قالب يك فرآيند تصميم سازي ماركوف زمانپيوسته مدل سازي مي شود. براي محاسبه سياست بهينه انتساب كارها، الگوريتمي مبتني بر يادگيري تقويتي زمانپيوسته پيشنهاد شده است كه مي تواند بي نياز از دانش از پيش در خصوص مدل احتمالاتي سيستم، تنها از طريق دريافت بازخوردهاي واقعي در زمان اجرا، انتساب بر خط بهينه را تعيين نمايد. همچنين، جهت تضمين كاركرد در ابعاد بالاي مؤلفه هاي وضعيت سيستم (تعداد زياد حسگر هاي دمايي و صف نامتناهي)، از تكنيك تقريب تابع براي رفع معضل بُعديت استفاده شده است. نتايج شبيه سازي نشان مي دهند كه راهكار پيشنهادي به اندازه ي 6 درجه ي سانتي گراد ميانگين دماي بيشينه ي سيستم و به ميزان 66 ميلي ثانيه زمان سرويس كارها را كاهش مي دهد.