مؤلّفه‌هاي انحصارگرايي در سنّت مسيحي

انحصارگرايي ديني از صفات ذاتي و مشخصه‌هاي تاريخي سنّت مسيحي است. در اين ديدگاه بر دو ويژگي حقّانيت و نجات‌بخشي انحصاري دين مسيحيت، تأكيد اساسي مي‌شود. اين نگرش، مؤلفه‌هاي مهم تاريخي و الهياتي دارد كه عبارتند از: 1) قابليت استناد به كتاب مقدّس‌‌؛ 2) ابتنا بر واقعيت‌هاي تاريخي زندگي عيسيٰ مسيح‌‌؛ 3) لزوم دخالت مستقيم الهي‌‌؛ 4) محوريت آموزه‌هاي الهياتي خاص‌‌‌‌؛ 5) محوريت شخص عيسيٰ مسيح‌‌؛ 6) جايگاه مهم كليسا و پاپ‌‌‌‌؛ 7) نقش فرعي شريعت و محوريت فيض و ايمان‌‌؛ 8) بي‌توجهي به آموزه‌هاي درست اديان ديگر. انحصارگرايي مسيحي، به بروز پيامدهاي مهمي در طول تاريخ اين دين منجر شده است كه برخي از آنها عبارتند از: 1) غفلت از ارزش‌هاي اديان ديگر و استغنا از آموختن از آنها‌‌‌‌؛ 2) تقدس‌گرايي افراطي و دوري از عقلانيت‌‌‌‌؛ 3) اثبات هويت خودي و نفي هويت ديگري‌‌؛ 4) رسالت ايدئولوژيك‌‌، تهديد صلح و گسترش جنگ‌ها. راه برون‌رفت از اين بحران‌‌، عدول از انحصارگرايي مسيحي و گشودگي نسبت به حقايقي است كه اديان ديگر حاوي و حامل آن هستند؛ حقايقي كه با گفت‌و‌گو و احساس نياز به شنيدن صداي ديگري قابل حصول‌اند.