تأثير مراقبت خانواده ‌محور بر تبعيت از درمان در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: خانواده مي‌تواند نقش مهمي در سازگاري بيماران مبتلا به ديابت با تغييرات شيوه زندگي داشته باشد، به‌ طوري كه خانواده به‌عنوان اساسي‌ترين ركن جامعه، مسؤول اجراي مراقبت صحيح از بيمار مبتلا به ديابت مي‌باشد؛ بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير مراقبت خانواده‌محور بر تبعيت از درمان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. روش تحقيق: در اين مطالعه نيمه‌تجربي، تعداد 80 نفر از بيماران مبتلا به ديابت نوع دو و يكي از اعضاي خانواده آنها با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در 2 گروه مداخله و كنترل تخصيص داده شدند. تبعيت از درمان با استفاده از پرسشنامه محقق‌ساخته و مقادير آزمايشگاهي قبل و 3 ماه بعد از مداخله بررسي شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري كولموگروف-اسميرنوف، تي‌مستقل، تي‌زوجي و كاي‌دو مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: بعد از اجراي برنامه مراقبت خانواده‌محور، ميانگين نمرات تبعيت از درمان در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل افزايش يافته بود كه اين افزايش از نظر آماري معني‌دار بود (0/0001=P). نتايج بيانگر كاهش ميانگين نمره مقادير قند خون ناشتا، قند خون تصادفي و هموگلوبين گليكوزيله در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل بود .اين كاهش از نظر آماري معني‌دار بود (0/0001=P). نتيجه‌گيري: مراقبت خانواده‌محور مي‌تواند تبعيت از درمان را افزايش و مقادير قند خون ناشتا، قند خون تصادفي و هموگلوبين گليكوزيله را كاهش دهد؛ بنابراين پيشنهاد مي‌گردد اعضاي خانواده به بيماران ديابتي توجه بيشتري نمايند

Background and Aim: The family can play an important role in adapting patients with diabetes to lifestyle changes, so that the family, as the most essential pillar of society, is responsible for the proper care of the patient with diabetes; Therefore, the present study was conducted to determine the effect of family-centered care on the adherence to treatment of patients with type 2 diabetes. Materials and Methods: In this quasi-experimental study, 80 patients with type 2 diabetes and one member of their family were selected by convenience sampling method and randomly assigned to two of intervention and control groups. Adherence to treatment was assessed using a researcher-made questionnaire and laboratory values before and 3 months after the intervention. Data were analyzed using the Kolmogorov-Smirnov, Independent t-test, paired t-test, and Chi-square test. Results: After the implementation of the family-centered care program, increased mean scores for patient adherence to treatment in the intervention group compared to the control group, this increase was statistically significant (p=0.0001). The results showed a decrease in the mean score of fasting blood glucose, random blood glucose and glycosylated hemoglobin in the intervention group compared to the control group. This decrease was statistically significant (P=0.0001). Conclusion: Family-centered care can increase adherence to treatment, and decrease fasting blood glucose, random blood glucose and hemoglobin glycosylated levels. Therefore, it is recommended that family pay more attention to diabetic members.