بررسي ميزان تأثير آموزش گروهي مديريت خشم بر شادابي، سلامت روان و پرخاشگري دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شاهد تهران

The Impact of Anger Management Group Training on Happiness, Mental Health, and Aggression in Shahed Junior High School Girls in Tehran

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان تأثير آموزش گروهي مديريت خشم بر پرخاشگري، سلامت روان و شادابي دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شاهد آموزش ‌و پرورش در شهر تهران انجام شد. روش: تحقيق ازنظر هدف، كاربردي و از نظر روش، نيمه‌آزمايشي با يك گروه آزمايش و يك گروه كنترل با پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. از 3600 نفر اعضاي جامعه تحقيق طبق جدول مورگان 350 نفر نمونه اوليه با شيوه نمونه‌گيري خوشه­اي طبقه­اي انتخاب و از آنها آزمون پرخاشگري گرفته شد. از اين تعداد 50 نفر نمره پرخاشگري بالاتري داشتند كه 30 نفر اعضاي نمونه نهايي از بين آنها به‌صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل قرار گرفتند. بسته آموزشي مديريت خشم براساس رويكرد شناختي ـ رفتاري در 12 جلسه 60 دقيقه‌اي به گروه آزمايش آموزش داده شد. پرسشنامه­هاي استاندارد پرخاشگري باس و پري (1992)، سلامت رواني گلدبرگ (1972) و شادابي آكسفورد­ (2002)، قبل و بعد از جلسات آموزشي بر روي دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. براي توصيف داده‌ها از آماره ­هاي توصيفي و براي تحليل داده‌ها و آزمون فرضيه‌ها از تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج: يافته­ ها نشان داد آموزش گروهي مديريت خشم، پرخاش گري دانش­آموزان را كاهش، سلامت روان و شادابي آنها را افزايش داده است. بحث: باتوجه‌به يافته‌هاي اين تحقيق برنامه ­ريزي براي آموزش مديريت خشم به دانش ­آموزان، راهكار مناسبي براي كاهش اين آسيب­ها خواهد بود.

Introduction: The purpose of this study was to investigate the impact of anger management group training on aggression, mental health and happiness in Shahed Junior High School Girls in Tehran. Method: This is an applied quasi-experimental study with a control group and pretest-posttest design. From among the 3600 members of the statistical population, a sample of 350 individuals was selected according to Morgan's table and using the stratified cluster sampling method and administered the aggression test. From among them, 50 individuals with a higher aggression score were selected and the final sample including 30 subjects was selected randomly from among them and was divided into experimental group (n₌15) and control group (n₌15). The experimental group received twelve 60-minutes sessions of anger management training package based on the cognitive-behavioral approach. The Buss and Perry Aggression Questionnaire (1992), the Goldberg Mental Health Questionnaire (1972) and the Oxford Happiness Questionnaire (2002) were administered to the experimental and control groups before and after the training sessions. Descriptive statistics were used to describe the data and covariance analysis was used to analyze the data and test the hypotheses. Results: The findings revealed that anger management group training reduced the students' aggression and increased their mental health and happiness. Discussion: Given the findings of this study, planning to teach anger management to students would be a suitable way to reduce these impairments.