بررسي شرايط انتقال تعهد در حقوق ايران و تأثير آن بر حقوق شهروندي

زمينه و هدف: انتقال تعهدات قراردادي از ضرورت‌هاي جامعه امروزي است، گو اين‌كه توسعه اين نهاد در حقوق ساير كشورها نيز مؤيد اين امر است. هر فردي مختار است در خصوص دارايي خود و انتقال آن تصميم بگيرد و چون قرارداد جزئي از دارايي شخص محسوب مي‌شود، بايد امكاني فراهم گردد تا طرف عقد بتواند از قرارداد كنار رفته و حقوق و تعهدات ناشي از آن را به ديگري منتقل نمايد. بر اين مبنا، پژوهش حاضر درصدد است تا انتقال تعهد را در حيطه حقوق شهروندي مورد بررسي قرار دهد. مواد و روش‌ها: روش مورد استفاده در اين پژوهش بر حسب رويكرد موضوع، توصيفي ـ تحليلي است، بدين‌معنا كه با گردآوري مطالب و سازماندهي آنان به شيوه تحليلي، هدف اصلي پژوهش، يعني شرايط انتقال تعهد در حقوق داخلي ايران و تأثير آن بر حقوق شهروندي مورد توجه قرار گرفته است. يافته‌ها: شرايط انتقال تعهد در حقوق داخلي ايران به صراحت بيان نشده است. با اين حال، نهادهاي ديگري وجود دارند كه در حيطه تأمين حقوق شهروندي در رابطه با قراردادها از اين منظر داراي كاربرد هستند، از جمله مي‌توان به عقد حواله، عقد ضمان، قرارداد كار و اجاره اشخاص اشاره كرد كه هر كدام داراي مزايا و معايبي است، اما رويكرد اجاره اشخاص با پشتوانه فقهي و حقوقي از يكسو و ممانعت از تسلط دائمي اجير بر اموال متعهدله از سوي ديگر، قالب تعهدي مناسبي براي رعايت حقوق شهروندي در حيطه معاملات و مسائل اقتصادي است. نتيجه‌گيري: شرايط انتقال تعهد در ايران برحسب قواعدي همچون حواله، عقد ضمان، قرارداد كار و اجاره اشخاص انجام مي‌شوند كه به دليل توجه نهاد اجاره اشخاص به فعاليت‌ها و خدمات مالي و اقتصادي و همچنين كارآيي مناسب آن در حوزه‌هاي مالكيت و انتقال تعهد مي‌تواند رويكرد مفيدي در حيطه تعهدات شهروندان به حساب آيد. بدين‌ترتيب با به كارگيري عقد اجاره اشخاص، هم مي‌توان از منافع تعهدات بهره برد و هم سلطه اجير بر منابع متعهدله را از بين برد.

Background and Aim: The transfer of contractual obligations is a necessity of today's society, However, the development of this institution in the law of other countries also confirms this. Each person has the right to decide on his / her property and its transfer and since the contract is part of the person's property, It must be possible for the contracting party to withdraw from the contract and transfer the resulting rights and obligations to another. Accordingly, the present study seeks to examine the transfer of commitment in the field of citizenship rights. Materials and Methods: The method used in this research is descriptive-analytical in terms of subject approach, In other words, by collecting the materials and organizing them in an analytical manner, the main purpose of the research, namely the conditions for the transfer of commitment in Iranian domestic law and its impact on citizenship rights has been considered. Findings: The conditions for the transfer of an obligation are not explicitly stated in Iranian domestic law. However, there are other institutions that apply in the field of civil rights in relation to contracts from this perspective, These include remittance, guarantee contract, employment contract and rent of persons, each of which has advantages and disadvantages. But the approach of renting persons with jurisprudential and legal support on the one hand and preventing the permanent domination of the mercenary over the pledged property on the other hand, is a suitable form of obligation to observe citizenship rights in the field of transactions and economic issues. Conclusion: Terms of transfer of commitment in Iran are done according to rules such as remittance, guarantee contract, employment contract and rent of persons, due to the attention of the rental institution to financial and economic activities and services, as well as its proper efficiency in the field of ownership and transfer of commitment can be a useful approach in the field of citizens' obligations. In this way, by using the lease of individuals, both the benefits of the obligations and the domination of the hired person over the committed resources can be eliminated.