تأثير نگرش «فوق تجردي به نفس» بر سبك زندگي انسان بر اساس فلسفه ملاصدرا

اين مقاله در زمينۀ فلسفۀ ملاصدرا به بررسي اين پرسش از ديدگاه وي مي‌پردازد كه نظريۀ فوق تجردي نفس چه تأثيري بر زندگي فردي دارد؟ روشن است كه سبك زندگي هر فردي رابطۀ تنگا تنگي با نوع تفكر و نگرش وي دارد. فردي كه نگرش ملحدانه به زندگي دارد با فردي كه داراي نگرش موحدانه است، سبك و شيوۀ زندگي مختلفي خواهند داشت. از نظر ملاصدرا نگرش افراد بسته به سعه وجودي آن ها متفاوت است. منظور از نگرش فوق تجردي به نفس آن است كه نفس ناطقۀ انسان كه انسانيت انسان به آن است، در سير تكاملي خود از مرتبه تجرد و حتي اتصال به عقل فعال و عقول مجرده ديگر نيز فراتر رفته و به مرتبۀ فوق تجرد مي‌رسد و با اصل خويش كه همان ذات باري‌تعالي است، متحد مي‌گردد؛ ذاتي كه فوق تجرد و فارغ از هر ماهيتي است. با  تحليل نظرات ملاصدرا و با تاكيد بيشتر بر اصل حركت جوهري، برخي از نتايج و تأثيرات نگرش فوق تجردي به نفس بر شيوۀ زندگي انسان احصاء شد كه عبارتند از: توحيد محوري، عدم نگاه مادي صرف، آرامش دروني، تغيير در نحوۀ عبوديت و تعريف سعادت در پرتو سعه وجودي. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به بيان تأثير نگرش و تفكر فوق تجردي نفس بر زندگي فردي با تكيه بر آراي ملاصدرا پرداخته است.