سبك زندگي و فردگرايي زنان در شيراز

زمينه و هدف: فردگرايي عبارت است از گرايش ذهني و رفتاري كه به خود مختاري فرد منجر مي شود به گونه اي كه فرد اهداف و خواسته هاي فردي برايش مهم تر هستند تا اهداف و خواسته هاي ديگران و بيشتر خود را مسئول موفقيت و شكست خود مي داند. هدف اصلي تحقيق، تعيين رابطه بين سبك زندگي و فردگرايي در زنان شهر شيراز بود. روش كار: اين مطالعه مقطعي و از نوع همبستگي بود كه در سال 1398 و در ميان 564 نفر از زنان مجرد 25 تا 49 ساله در شهر شيراز كه با تركيبي از روش نمونه‌گيري طبقه‌اي متناسب و هدفمند انتخاب‌شده بودند، انجام گرديد. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه فردگرايي افقي و عمودي Triandis و ديگران بود. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS 25 در دو سطح توصيفي و تحليلي با آزمون‌ ضريب همبستگي پيرسون انجام شد. نتايج: ميزان فردگرايي پاسخگويان حدود 69% بود. بررسي ابعاد فردگرايي نشان داد كه تمايل پاسخگويان به فردگرايي در بعد تقدّم فعاليت‌هاي فردي افراد (78.15%) از دو بعد ديگر بيشتر است. نمره سبك زندگي پاسخگويان 63.4% بود. بر اساس نتايج ضريب همبستگي پيرسون بين سبك زندگي زنان شهر شيراز و فردگرايي آن‌ها رابطه معني‌داري و معكوسي وجود داشت، به اين معني كه با بهتر بودن سبك زندگي فردگرايي زنان كاهش مي‌يابد. نتيجه‌گيري: بين سبك زندگي و ميزان فردگرايي زنان شهر شيراز رابطه معكوس وجود داشت؛ بنابراين بهبود سبك زندگي با محور قرار دادن خانواده و توجه به ابعاد حمايتي آن مي‌تواند بر كاهش ميزان فردگرايي اين قشر اثر مثبت داشته باشد.