مباني طراحي پرديس دانشگاهي بر اساس مطالعات رفتاري نمونه موردي :دانشگاه صنعتي نوشيرواني

در سير تكاملي مجتمع هاي آموزشي عالي، همواره تركيب فضاي بسته با فضاهاي باز وجود داشته است و مصاديق متعددي از آن در ايران، كشورهاي اروپايي، آمريكايي و آسيايي قابل مشاهده است. تحقيقات نشان مي دهند كه پرديس هاي دانشگاهي تاثير مهمي بر ايجاد محيط هاي آموزشي باكيفيت داشته و ميتوانند به ايجاد حس تعلق دانشجويان به موسسات آموزش عالي كمك كنند. با اين وجود، طراحي پرديس هاي دانشگاهي در ايران اغلب بر اساس طرح هاي از پيش تعيين شده و بدون در نظر گرفتن رفتارها و نيازهاي استفاده كنندگان چنين فضاهايي است. شناسايي و ارزيابي نيازها و خواسته هاي دانشجويان و دلايل استفاده/عدم استفاده آنها از فضاهاي دانشگاهي مي تواند به خلق فضاهايي حاوي معني كمك كند. اين پژوهش مي كوشد تا طراحي پرديس هاي دانشگاهي را بر اساس مطالعات رفتاري مورد بازنگري قرار دهد. نمونه مورد بررسي در اين تحقيق پرديس دانشگاه صنعتي نوشيرواني بابل است. روش تحفيق كيفي و مبتني بر مشاهدات و برداشت رفتارها و مصاحبه است. نتايج نشان مي دهد حداكثر فعاليت در فضاهاي سبز و مسيرهاي بين دانشكده ها صورت مي گيرد. فضاهاي خلوت تر مطلوبيت بيشتري جهت فعاليت هايي چون مطالعه و تمركز دارد. توجه به موقعيت نصب مبلمان مجموعه و همچنين استفاده از گونه هاي متفاوتي از مبلمان كه برپايه فعاليت و متناسب با اقليم طراحي شده اند مي تواند بر ميزان مطلوبيت و استفاده موثر دانشجويان از فضاهاي باز دانشگاهي بيفزايد. در اين راستا توجه به معماري لبه ها مي تواند نقش موثري در پرديس هاي دانشگاهي در فضاهاي شهري متراكم ايفا كند.