تاب‌آوري ارزش‌هاي خيابان‌هاي تاريخي در راستاي حفاظت از آنها (نمونۀ موردي: خيابان چهارباغ اصفهان)

بيان مسئله: خيابان چهارباغ اصفهان با وجود تغييرات كالبدي و كاربري‌ها در طول تاريخ همچنان به عنوان يكي از خيابان‌هاي اصلي تجاري و تفرجگاهي اين شهر محسوب مي‌شود. بازخواني تاريخ و سير تحول معماري مجموعه‌هاي تاريخي مي‌تواند امكاناتي براي گام‌هاي بعدي مرمتي فراهم آورده و يافتن عوامل تاب‌آوري مي‌تواند در برنامه‌ريزي براي طراحي فضاهاي جديد مؤثر باشد. تاب‌آوري راهي براي تقويت جوامع و شهر با استفاده از ظرفيت‌هاي آن است و يكي از ابعاد پراهميت تاب‌آوري، بعد فضايي است كه به ادامۀ فضاهاي شهري با حفظ هويتشان در طي تغييرات مي‌پردازد.هدف: اين پژوهش با تكيه بر فرضيۀ مؤثربودن برنامه‌ريزي در جهت بازسازي خيابان‌هاي تاريخي با توجه به خواسته‌هاي كاربران و ويژگي‌هاي تاريخي در تاب‌آوري آنها به دنبال پاسخگويي به اين پرسش اصلي است كه چه عواملي سبب تاب‌آوري خيابان چهارباغ در طول تاريخ شده است.روش تحقيق: توصيفي تحليلي است و براي دستيابي به اين هدف ابتدا با مراجعه به منابع معتبر، چهار شاخص كالبدي، اجتماعي، اقتصادي و زيست‌محيطي به عنوان شاخص‌هاي مدل مفهومي تاب‌آوري ارائه شده و با مطالعۀ ميداني و پرسش از رهگذران اين خيابان به بررسي دقيق‌تر و ارائه زيرشاخص‌هايي براي هريك از شاخص‌ها پرداخته شده است.نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان‌دهندۀ آن است كه دلايل انتخاب اين خيابان تاريخي و انتظارات كاربران از اقدامات حفاظتي در آن با ويژگي‌هاي تاريخي قرن‌هاي 17 و 19 ميلادي هماهنگي دارد و اهميت شاخص‌هاي مختلف تاب‌آوري از ديدگاه كاربران متفاوت بوده و شاخص‌هاي اجتماعي و زيست‌محيطي در وضعيت مطلوب‌تري نسبت به شاخص‌هاي ديگر قراردارند.