پدافند غيرعامل، عاملي كانوني در امنيت پايدار مناطق مرزي

Passive defense, a central factor in border regions’ sustainable security

تجارب حاصل از جنگ­ هاي گذشته مؤيد اين نظريه است كه كشورهاي مهاجم كانون توجه خود را به بمب باران و انهدام مراكز حياتي و حساس معطوف نموده تا خسارت كلان و قابل توجهي را وارد نمايند؛ از اين رو توانايي دفاع در مقابل تهاجمات بيگانگان بدون بهره ­گيري از سلاح و درگيري­ هاي مستقيم در عصر حاضر بزرگ­ترين امتياز يك جامعه محسوب مي ­شود. هميشه مراكز و تأسيسات حساس و پراهميت كشور مي باشند كه در صورت حمله و بمب باران و انهدام آن­ها صدمات جدي به نظام اجتماعي، سياسي و نظامي كشور وارد مي­ شود و آن را با مخاطره ­ي جدي رو به رو مي­ كند. از جمله زيرساخت­ ها مانند: بهداشت و درمان، انرژي، ارتباطات، تغذيه، امنيت و غيره نقاط آسيب ­پذير به شمار مي ­آيد. شايان ذكر است كه در نظريه ­ها و دكترين نظامي مي­ گويند كسي كه اولين ضربه را مي ­زند، برنده نيست بلكه كسي كه آخرين ضربه را تحمل مي­كند، برنده است؛ بنابراين لازم است تا مسئولان و مديران ارشد هر كشوري با بهره­ گيري از دانش روز و شناساندن راه­ هاي پدافند غيرعامل به نيروهاي سازماني و كارآمد خود به ويژه در مناطق مرزي هميشه وضعيت داخلي كشور را به گونه ­اي اداره نمايند تا دشمن به هيچ وجه از پيروزي خود مطمئن نباشد.

Experience from past wars suggests that invader countries focus their attention on shelling bombs and destroying vital centers to cause considerable damage. Therefore, today the ability to defend against foreign forces’ threats without using weapons and engaging in direct conflicts is considered an advantage. Damage to vital centers of a country by bombs can do serious damage to social, political and military system of that country. Thus the country’s officials and high ranking managers are supposed to use modern knowledge and show passive defense methods to their efficient human forces specially in border regions to run internal affairs of the country in a way that no enemy can ever guarantee their victory.