تحليل بوم‌فمينيستي مويه‌هاي زنانه در شاهنامه (مطالعه موردي: تهمينه، فريگيس و كتايون)

بحران‌هاي زيست‌محيطي دوران معاصر، بشر را به جست‌وجوي راه حل‌هاي بنيادين براي گذار از اين بحران‌ها و پيامدهاي آن واداشته ‌است. بوم‌فمينيسم به عنوان روي كردي برآمده از فمينيسم‌ با انديشه‌هاي زيست‌بوم‌گرايانه، سعي در تغيير انديشه‌هايي دارد كه صرفاً در پي مديريت پي آمدهاي بحران محيط زيست است. بوم‌فمينيست‌ها انديشه‌هاي توسعه‌طلبانۀ بي‌حد و حصر مردان را از دلايل اصلي تخريب محيط زيست مي‌دانند و در پيِ آن هستند كه جاي گاه زنان را در جامعه با مردان برابر سازند و مردان را از انديشه‌هاي سلطه‌جويانه برحذر دارند. روابط زنان با طبيعت، ارتباط بين سلطه بر زن و طبيعت و نقش زنان در حل مشكلات اكولوژيكي، مباني اساسي بوم فمينيسم هستند. شاهنامۀ فردوسي به عنوان يك اثر حماسي، تأثيراتي بسزا در انديشه و فرهنگ ايرانيان داشته ‌است و بررسي آن با تكيه بر انديشه‌هاي بوم‌فمينستي مي‌تواند راه بر باشد. در اين مقاله، با تكيه بر منابع كتاب‌خانه‌اي و روش تحليلي‌ـ توصيفي، به بررسي بوم‌فمينيستي سوگواري‌ها و مويه‌هاي زنان (تهمينه، فريگيس و كتايون) در شاهنامه پرداخته‌ايم. حاصل اين پژوهش آن است كه اين سو‌گواري‌ها در قريب به اتفاق موارد راه‌كاري است زنانه، براي ايستادن در برابر توسعه‌طلبي مردان؛ توسعه‌طلبي‌هايي كه با جنگ و تخريب محيط زيست پيوندي تنگاتنگ دارد و از اين نظر با گمانه‌هاي بوم‌فمينيست‌‌ها هم‌خوان و هم‌سو است.