تحليل رابطه بينامتني تاريخ‌نوشته‌هاي محلّي و شاهنامه

ارتباط وپيوند بينامتني مهم ترين اصل در شكل گيري متن هاي جديد است. از اين رو متن ها، هرچند از رشته هاي مختلف، همواره از هم تأثير پذيرفته و ميان آن ها رابطه بينامتني بوده است. بر اين مبنا مسأله پژوهش حاضر، اين است كه تاريخ نوشته هاي محلّي چه رابطه اي با شاهنامه به منزله پيش متن خود داشته و چگونه و به چه ميزاني با اين متن مسلّط ادبي پيوند يافته است. به منظور دست يابي به پاسخ اين مسأله، از نظريّه «ترامتنيّت» ژرار ژنت كه كامل ترين نظريّه در مطالعه و شناخت روابط ميان متون است، استفاده مي كنيم. روش پژوهش توصيفي تحليلي و از نظر فضاي انجام كار كتاب خانه اي است. بررسي و تحليل داده هاي متني، اين نتيجه را بر ما روشن كرد كه تاريخ نگاران محلّي با بسامد جالبِ توجّهي از چهار گونه بينامتني نقل قول، ارجاع، تلميح و سرقت متني در متون تاريخي بهره برده و بدين صورت پيش متن شاهنامه پاسخ گوي مناسبي براي انتظارات، انگيزه ها و اهداف تاريخ نگاران محلّي بوده است.