ارزيابي اثر تغيير كاربري زمين بر اندازه‌ي روان‌آب با زنجيره‌ي ماركوف و سلول‌هاي خودكار در آبخيز بيدگل، استان فارس

اين پژوهش براي پيش‌بيني‌كردن تغيير كاربري زمين و تاثير آن بر اندازه‌ي روان‌آب آبخيز بيدگل استان فارس در چشم‌انداز سال 1411 انجام ‌شد. مدل آب‌شناسي سوات (ابزار ارزيابي خاك و آب) با داده‌هاي آبياقليمي سال‌هاي 1383 تا 1392 برمبناي الگوريتم SUFI2 واسنجي، و با داده‌هاي 1393 تا 1397 اعتبار‌سنجي كرده‌شد. سنجه‌‌هاي آماري ضريب نش– ساتكليف، ضريب تبيين، ضريب تغيير مكان جانبي و ضريب رفتار در مرحله ي واسنجي به‌ترتيب 0/74، 0/77، 0/8، 0/83 و براي مرحله ي اعتبار‌سنجي به‌ترتيب  ‌0/68، 0/66، 0/72 و 1/3 به دست ‌آورده شد. تصويرهاي سال‌هاي 1383 و 1397 ماهواره‌ي لندست ‌پردازش‌‌ و به شش رده‌ي كاربري رده‌بندي شد. با روش زنجيره‌ي ماركوف و سلول‌هاي خودكار و برپايه‌ي نقشه‌ي كاربري زمين سال‌هاي 1383 و 1397، نقشه‌ي پيش‌بيني كاربري زمين سال 1411 تهيه‌شد. نقشه‌هاي كاربري زمين به مدل واسنجي‌شده‌ي‌ سوات وارد و تاثير تغيير‌ كاربري زمين در دوره‌ي‌ 1397 تا 1411 بر اندازه‌ي روان‌آب حوزه پيش‌بيني كرده شد. نتايج نشان‌داد كه بيش‌ترين تغيير كاربري در تبديل مرتع به زمين كشاورزي، و بيش‌ترين درصد تغيير در كاربري مسكوني بود. در پاسخ به اين تغيير، در ﺳـﺎل 1411 ﻣﻘﺪار ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﺎﻻﻧﻪ‌ي روان‌آب ﺳﻄﺤﻲ 19% كاهش نسبت به ﺳـﺎل 1397 نشان‌ مي‌دهد.