بررسي تطبيقي مباني مشروعيت قدرت درانديشه وهابيت و بهائيت

وهابيئت و بهائيت از مذاهبي هستند كه در بسترهاي خاصي از جامعه اسلامي رشد كرده و امروزه بعنوان اقليت هاي مذهبي در نقاط مختلف جهان دست به ارائه آموزه هاي ديني مي زنند. اين مذاهب علاوه بر رويكرد مذهبي كاركرد سياسي قابل ملاحظه اي به منظور مقابله با مذاهب دبگر اسلامي در جامعه اسلامي بازي مي كنند. از اين رو، بررسي مباني مشروعيت قدرت در بستر آموزه هاي اين مذاهب از اهميت بسزايي برخوردار است. هدف از اين پژوهش بررسي مباني مشروعيت قدرت و عملكرد سياسي آن در جوامع اسلامي است. سوال اصلي پژوهش اين است كه چه تفاوتي ميان مباني مشروعيت قدرت در انديشه وهابيت و بهائيت وجود دارد. فرضيه پژوهش بيانگر اين است كه نظام سياسي و مباني مشروعيت در انديشه بهائيت بر مبناي تعريف خاصي از عقلانيت نهفته است در حاليكه نظام سياسي و مباني مشروعيت در وهابيت بر مبناي بنيادگرايي و سلف صالح است. پژوهش حاضر با استفاده از روش مقايسه اي بر اين نتيجه است كه هر دو اين مذاهب بر اساس نوع خاص نگاه بنياگذاران آنان بر مشروعيت سياسي تاكيد دارند. به طوريكه وهابيئت بر قدرت حداكثر و دخالت مذهب در سياست تاكيد داشته و بهائيت بر جدايي سياست از ديانت به منظور مقابله با رويكرد سياسي اسلام در جامعه عمل مي كردند.