ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪاي ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺣﺎﺷﯿﻪﻧﺸﯿﻦ و ﺷﻬﺮي ﺑﺎ روﯾﮑﺮد ﻧﻈﺮﯾﺎت ﺧﺮدهﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

The comparative study of relationship between marginalization and criminality in marginal and urban areas

رشد شتابان مهاجرت به شهرها و توسعه بي­قاعده كلان شهرها سبب شكل‌گيري مناطق حاشيه‌نشين گشته است. رشد مناطق حاشيه نشين نمود بارز فقر شهري و بي‌سازماني اجتماعي مي‌باشند به نحوي كه امروزه به عنوان مهمترين كانون­هاي بروز ناهنجاري و جرايم اجتماعي شناخته مي‌شوند. تحقيق حاضر با استفاده از روش پيمايش اجتماعي و ابزار پرسشنامه مناطق شهري (عظيميه، جهان‌شهر، مهرشهر و گوهردشت) و حاشيه‌نشين (اسلام‌آباد و حسن‌آباد) را در شهر كرج را با توجه به مباني نظري ديدگاه خرده‌فرهنگي مورد بررسي قرار داده است. نمونه مورد مطالعه نيز شامل 301 نفر از شهروندان 18 تا 35 سال شهر كرج مي‌باشند. نتايج تحقيق حاكي از آن بوده است كه رابطه معناداري بين ميزان پيوندهمسايگي، تعلق‌خاطر به محله، نابساماني اجتماعي، نابساماني فيزيكي، احساس نگراني، ناهمگوني قوميتي و تجربه بزه‌ديدگي در مناطق حاشيه‌نشين و شهري وجود دارد.

of megalopolises have made the marginal areas. Growth of marginal areas are one of the most important sign in urbanization poverty that nowadays known as a centrality of anomie and crimes. This survey has studied relationship between marginalization and criminality with social survey method and questionnaire as instrument in urban areas (Azimiye, Jhanshahr, Mehrshahr, Gohardasht) and marginal areas (Eslamabad, Hasanabad). The sample of this study includes 301 citizens 18-35 years’ olds in Karaj. The results have shown that there are significant relationships between rates of neighborhood ties, belonging to living place, social and physical disorder, rate of crime, anxiety feeling, ethnic heterogeneity, and victimization experience in marginal and urban areas.