انسانيت‌زدايي از خدا و جهان در فلسفه جديد

Dehumanization of God and the World in the modern Philosophy

تا پيش از فلسفه جديد، تلقي غالب در انديشه بشري نسبت دادن ويژگي‌هاي انساني هم به خدا و هم به جهان بود. بر اين اساس، مي‌توان تشبيه يا انسان‌وارانگاري هم درباره خدا و هم درباره جهان را ويژگي غالب تا پيش از دوران جديد دانست. اين ويژگي‌ها عمدتاً شامل مواردي چون داشتن ادراك و اراده بود. در دوره مدرن و با تحولات فكري و فلسفي بشر جديد، تدريجا ويژگي انساني از خدا و جهان نفي و سلب و تنها به انسان منحصر دانسته شد. در تلقي جديد، هم خدا عمدتاً خداي الهيات سلبي است و هم جهان تابع نيروهاي مكانيكي و بنابراين فاقد نفس و به تبع آن ادراك و اراده است. بر اين اساس به نظر مي‌رسد مجاز باشيم تا از عنوان «انسانيت‌زدايي» از خدا و جهان در انديشه انسان جديد سخن بگوييم. اين تلقي جديد، در درك انسان از خودش، خدا و جهان و نسبت اين سه، آثار مهمي بر جاي گذاشته است.

Before the modern philosophy, the prevailing view in human thought was to attribute human qualities to both God and the world. Accordingly, anthropomorphism about both God and the world can be considered a dominant feature before the modern age. These characteristics mainly included such things as having perception and will. In the modern age and with the intellectual and philosophical developments of modern man, the human characteristic of God and the world was gradually denied and taken away and considered only to man. On the new view, God is primarily the god of negative theology and the universe is subject to mechanical forces and therefore lacks the soul and consequently perception and will. On this basis, it seems permissible to speak of the title of "dehumanization" of God and the world in the mind of the new man. This new view has left important implications for man's understanding of himself, God, and the world, and the relationship between the three.