نقش مهارت‌هاي ارتباطي در غربالگري بيماري‌هاي اعصاب و روان

سلامت روان فردي و خانوادگي از دير باز مورد توجه بزرگان علم، فلسفه، دين و سلامت بوده است. از زمان بنيان گذاري دانشكده هاي پزشكي و وزارت بهداري، بهداشت روان و به بيان امروز سلامت روان، يكي از دغدغه هاي متخصصان و مردم بوده و در هر دوره تلاشگران و خدمت گزاران به گونه اي سعي كرده اند كه با ارايه خدمات مرتبط، به اين بخش مهم از سلامت بپردازند. تدوين برنامه كشوري ادغام بهداشت روان در مراقبت هاي اوليه بهداشتي در سال 1364 و اجراي آن از سال 1367 توسط وزارت بهداشت بزرگ ترين موفقيت منطقه اي و جهاني در مراقبت هاي اوليه سلامت روان و بهره گيري از كاركنان بهداشتي و پزشكان عمومي بود تا از اين طريق مراقبت ها به بيماران و خانواده ها ارايه شود. خوشبختانه از سال 1392 تاكنون كه طرح تحول نظام سلامت شروع شد، فرصتي فراهم آمد تا همه افراد تحت پوشش مراكز خدمات جامع سلامت شهري و روستايي تحت غربال سلامت روان در سه حوزه سلامت روان، درگيري با الكل، سيگار، مواد و سلامت اجتماعي قرار گرفته و خدماتي در اين زمينه ها دريافت كنند. بهورزان شاغل در خانه هاي بهداشت و مراقبان سلامت شاغل در پايگاه ها، گرچه درمانگر بيماري هاي روانپزشكي و مشكلات سلامت روان و اعتياد نيستند، اما مي توانند با گوش دادن و درك عميق يك درد، شفابخش و تسكي ندهنده دردهايي از دردمندان جمعيت تح تپوشش خود باشند. در اين شرايط گاه تنها با يك پيگيري و ارجاع بموقع اين خدمت ارزشمند اجرا مي شود.