بررسي تطبيقي امكان فرار در دفاع مشروع در حقوق كيفري ايران، فرانسه و مصر

دفاع مشروع يكي از نهادهايي است كه مانع وقوع يا استمرار تجاوز بزهكار به جان، مال و ناموس ديگري مي شود. كاركرد و بازدارندگي دفاع مشروع با كاركرد مجازات هايي كه قانونگذار براي مجرمين در نظر گرفته است متفاوت است.دفاع مشروع در واقع مكمل خلاء وجود مامورين و ضابطين قانوني به منظور پيشگيري از وقوع جرم يا ممانعت از استمرار تجاوز است. يكي از شرايط مشروعيت دفاع، ضرورت انجام دفاع است. به همين دليل است كه ادعاي دفاع مشروع در جائي پذيرفته مي شود كه مدافع امكان توسل به قواي دولتي جهت دفع تهاجم را نداشته باشد. مساله ي مبهم و دشواري كه كمتر مورد توجه قرار گرفته و موجب صدور آراء متناقضي از سوي دادگاه ها شده است، امكان فرار در دفاع مشروع است. در اين مقاله كه به روش توصيفي تحليلي انجام گرفته، سعي شده است با بررسي نظرات فقها، حقوقدانان و آراء وحدت رويه قضائي در ايران ، مصر و فرانسه به مطالعه هرچه دقيقتر اين مساله بپردازيم.