تحليل جامعه شناختي حضانت كودك از منظر فقه اماميه و حقوق ايران

دوران كودكي يكي از حساس ترين و سرنوشت سازترين دوره زندگي است. شخصيت و اساس خصوصيات اخلاقي كودك در همين دوران پي ريزي مي گردد. بهترين مكان براي رشد و نمو كودك محيط خانواده است. يكي از مهمترين اهداف حقوق خانواده تقويت نهاد خانواده و پاسداري از قداست و حفظ و بقاي آن و نيز حمايت از مادران و فرزندان است. موضوع حضانت يكي از مباحث پيچيده ي حقوق خانواده مي باشد كه با وجود مطالعات گسترده پيرامون آن از سوي حقوقدانان و فقهاء، هنوز مسائلي در آن ناشناخته باقي مانده است. حضانت اقتداري است كه قانون به منظور نگهداري و تربيت اطفال به پدر و مادر اعطا كرده است. در قوانين جمهوري اسلامي ايران تعريفي از حضانت ارائه نشده و در قانون مدني تحت عنوان نگهداري و تربيت اطفال به حضانت اشاره شده و البته تعريف حضانت به عرف و رويه قضايي واگذار شده است هيچ يك از ابوين حق ندارند از حضانت طفلي كه به آنها سپرده شده خودداري كنند و در صورت امتناع از سوي دادگاه ملزم ميشوند و چنانچه الزام مؤثر نباشد هزينه حضانت طفل در درجه اول از پدر و جد پدري و سپس از مادر اخذ خواهد شد.