تأثير روش بهزيستي درماني بر نشانگان باليني بيماران مبتلا به اختلال افسردگي اساسي

The Effect of well-being therapy method on the clinical syndrome of patients with major depressive disorder

مقدمه: هدف از اين مطالعه بررسي اثر بخشي روش درماني "بهزيستي درماني" بر نشانگان باليني در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي به صورت يك كارآزمايي باليني تصادفي شده بود. روش: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده بر روي بيماران داراي افسردگي اساسي مراجعه كننده به كلينيك روانشناختي شميم شهر بجنورد انجام شد. افراد كه واجد شرايط ورود به مطالعه بودند به طور تصادفي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. شركت كنندگان در گروه مداخله تحت آموزش با روش بهزستي درماني در 8 جلسه 50 دقيقه اي 1 بار در هفته قرار گرفته و گروه كنترل تحت هيچ آموزشي قرار نگرفت. هر دو گروه قبل و بعد از مطالعه و دو ماه پس از آن با پرسشنامه افسردگي بك ويرايش دوم (BDI-II) مورد بررسي قرار گرفتند. داده ها با روش (GEE) generalized estimating equation در برنامه آماري STATA12 تحليل شدند. يافته ها: در كل 24 نفر معيار هاي ورود به مطالعه را دارا بودند كه در هر گروه 12 نفر به طور تصادفي قرار گرفتند. فراواني زنان در گروه مداخله و كنترل به ترتيب 0/67 و 0/72 درصد بود. نتايج آزمون GEE نشان داد كه در گروه بهزيستي درماني متوسط كاهش نمره افسردگي 90/10 نسبت به گروه كنترل بود (p-value<0.0001). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه روش درماني "بهزيستي درماني" در كاهش نمره افسردگي در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي اثر بخش است.

Introduction: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of the “well-being therapy" method on clinical syndrome in patients with major depression as a randomized clinical trial. Methods: This randomized clinical trial study was performed on patients with major depression who referred to the psychological clinic of Shamim, Bojnurd city. Participants eligible to enter the study were randomly assigned to the intervention and control groups. In the intervention group Well-being therapy was performed in 8 sessions of 50 minutes and once a week, and the control group did not receive any treatment .Both groups were evaluated before and after the study and two months later by the Second Depression Beck Depression Inventory (BDI-II). Data were analyzed by generalized estimation equation (GEE) in STATA12 statistical program and p-value <0.05 was considered statistically significant. Results: A total of 24 subjects had inclusion criteria in which 12 participants were randomly assigned to each group. The frequency of women in the intervention and control group was 67.0% and 72.0%, respectively. The results of the GEE test showed that in the well-being group, the mean depression scores decreased 10.90 rather than the control group (p-value <0.0001). Conclusion: The results of this study showed that the well-being of patients with major depression reduces their depression.