انواع پيشگيري در بهداشت روان

اختلال هاي روان پزشكي از جمله شايع ترين و ناتوان كننده ترين بيماري هاست. طبق برآورد سازمان جهاني بهداشت، يك نفر از هر 4 نفر در طول زندگي خود به يكي از اختلال هاي روا نپزشكي مبتلا مي شود. اختلال هاي روان پزشكي در ايران 16 درصد بار بيماري ها را به خود اختصاص داده است و در مجموع، رتبه دوم بار بيماري ها را پس از حوادث غيرعمدي در كشور دارد. در مردان بعد از حوادث ترافيكي، اختلال مصرف اپيوئيد و در زنان بعد از بيماري هاي قلبي و عروقي، افسردگي بيشترين بار بيماري را به خود اختصاص مي دهد. در حال حاضر افسردگي بعد از حوادث رانندگي جاده اي دومين علت مرگ در گروه سني 15 تا 29 سال است. نتايج پيمايش ملي سلامت روان در سال 89 تا 90 نشان داد كه 23/6 درصد از افراد 15 تا 64 ساله ساكن كشور دچار يك يا چند اختلال روا نپزشكي در 12 ماه قبل از بررسي هستند. گروه هاي زير بيشتر مبتلابه اختلال هاي روان پزشكي بوده اند: زنان، ساكنان مناطق شهري، افراد بيكار، افراد با تحصيلات كمتر و افراد داراي وضعيت اجتماعي و اقتصادي پايين. بررسي ميزان ناتواني افراد مبتلا به اختلال روان پزشكي نشان داد كه اين افراد به طور ميانگين، 40 درصد توانايي بالقوه خود را براي انجام فعاليت هاي روزمره از دست مي دهند. ميزان بيكاري در بيماران 1/6 برابر و ميزان ازكارافتادگي 3/5 برابر بيشتر از غير بيماران است. با توجه به روند روبه رشد شيوع اختلال هاي رواني ضرورت انجام اقدام هاي اساسي در راستاي پيشگيري و درمان اين اختلال ها و ارتقاي سلامت روان جامعه بيش ازپيش نمايان مي شود.