نقش هماهنگي‌هاي بين بخشي و درون بخشي در حل معضلات سلامت منطقه

نظام جمهوري اسلامي ايران اساساً مبتني بر حضور و مشاركت مردم شكل گرفته است، لذا بسياري از سازمان ها و دستگاه ها با الهام از اين تفكر مهم، بر نقش مردم در برنامه هاي خود تأكيد داشته و سازوكار ويژه اي براي اين امر در نظر گرفته اند. وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشكي در اين راستا تلاش مي كند كه با اصل قراردادن مشاركت جامعه و همكاري بين بخشي به عنوان يكي از اصول PHC جامعه را قادر مي سازد تا شيوه هاي زندگي سالم را آموخته و تأثيري شگرف در سلامت كشور داشته باشند. برخي مطالعات تأثير سازمان هاي ارايه دهنده خدمات سلامت را در سلامتي مردم 25 و حداكثر 30 درصد تعيين كرده اند، لذا نقش بخش هاي ديگر در اين موضوع به اين پررنگي است كه ارايه دهندگان خدمت سلامت بايد شناخت دقيقي نسبت به آن داشته باشند، لذا جز با مشاركت، همكاري و مداخله ديگر سازمان ها و نهادهاي اجتماعي كه نقش مهمي در ارتقاي سلامت جامعه دارند ميسر نمي شود. با طراحي واحدهاي سازماني و تعيين اداره ها و بخش هاي داخلي، كارهاي سازمان ميان واحدهاي اصلي تقسيم مي شود و امكان استاندارد سازي كارها و تخصصي كردن فعاليت كاركنان فراهم مي شود، ولي موفقيت سازمان در تحقق اهدافش مستلزم هماهنگ ساختن فعاليت هاي مذكور است. در واقع بدون هماهنگي احتمال بروز تأخير و اتلاف وقت در انجام فعاليت ها پروژه ها و برنامه ها افزايش مي يابد و ممكن است سازمان با عجز و ناكامي مواجه شود. براي جلوگيري از تداخل مسؤوليت ها و ايجاد وحدت عمل در روند كلي حركت سازمان، هماهنگ كردن عمليات واحدهاي مختلف يك سازمان از اهميت ويژه اي برخوردار است.