HIV ايدز با رويكرد جديد

پاندمي ايدز بزرگترين چالش قرن پس از جنگ جهاني دوم است. ايدز بيماري سندرميك و نشان دهنده مراحل آخر ابتلا به ويروس نارسايي ايمني انساني ( HIV) است. ميزان كشندگي نزد افراد مبتلايي كه تحت درمان موثر ضد رتروويروسي قرار نمي گيرند بسيار زياد است. عفونت اوليه با ويروس HIV به ايجاد يك پاسخ ايمني سلولي و همورال نسبت به ويروس مي انجامد كه با دوره نهفتگي طولاني همراه است كه بيماري طي آن معمولاً بي علامت است. عمده ترين راه هاي انتقال بيماري شامل انتقال جنسي )شايع ترين راه انتقال در جهان(، تماس با خون آلوده، استفاده از وسايل تزريق به شكل مشترك، تماس هاي تصادفي با وسايل تيز و برنده كه قبلا به خون فرد مبتلا آلوده شده باشد، انتقال از مادر به كودك در حين بارداري، زايمان و شيردهي و پيوند اعضا است. امروزه برخي كشورها موفق به كنترل بيماري شده اند. اين موفقيت نتيجه تحت درمان قرار گرفتن درصد بالايي از افراد مبتلا است. زيرا زماني كه فرد تحت درمان قرار مي گيرد هم خودش مي تواند زندگي سالمي داشته باشد و هم تعداد ويروس ها در خونش كم مي شود، بنابراين بيماري را خيلي كمتر به ديگران منتقل مي كند. شيوع ابتلا بيش از 10 درصد در گروه هاي با رفتار پرخطر و شيوع ابتلا بيش از يك درصد در جامعه عمومي(زنان باردار به عنوان معرف جامعه عمومي) به عنوان اپيدمي ايدز تعريف مي شود. با توجه به اين مفهوم و بررسي شواهد و آمارها، در ايران فاصله چنداني تا رسيدن به اپيدمي نداريم. سازمان جهاني بهداشت سال 2030 را پايان اپيدمي HIV اعلام كرده است، بنابراين ما فرصت زيادي نداريم، تمام راه هاي پيشگيري و درمان در تركيب با هم جواب مي دهند. بايد اطمينان حاصل كنيم كه مبتلايان از ابتلاي خود آگاهي دارند و تحت درمان قرار دارند و درمان آن ها موفق است. اساس كار دسترسي به آسيب پذيرترين گروه ها و به كارگيري بهترين روش هاي ارتباطي است. در ايران درصد بالايي از بيماري خود مطلع نيستند.