شناخت شاخص هاي محتوايي و شكلي «تلويزيون ـ واقعيت» و اقتضائات استفاده از آن در تلويزيون ايران (مطالعه موردي: مجموعه هاي تلويزيوني «فرمانده» و «كارآموز»)

«تلويزيون ـ واقعيت» (RealityTV) از گونه‌ها يا ژانرهاي متأخر برنامه‌سازي تلويزيوني است كه استقبال گسترده مخاطبان، برنامه‌سازان و شبكه‌هاي تلويزيوني از اين گونه، سبب فراگيري آن شده است. بااين‌وجود، «تلويزيون ـ واقعيت» در ايران به‌طور كافي و همه‌جانبه مطالعه نشده و هنوز توليدات اين گونه در تلويزيون ايران با اشكالات فراواني مواجه است. هدف اين پژوهش بررسي چيستي، خاستگاه و مقتضيات اين گونه تلويزيوني و شيوه مناسب توليد آن در تلويزيون ايران با توجه به اقتضائات بومي است. اين مقاله پس از پرداختن به تاريخچه پيدايش و شكل‌گيري اين گونه تلويزيوني و ذكر ويژگي‌هاي آن و زيرمجموعه‌هايش، دو نمونه از اين‌گونه برنامه‌سازي را به شيوه تطبيقي، تحليل و بررسي مي‌كند. نتيجه اين پژوهش حاكي از آن است كه با توجه به مشكلات اين حوزه، لازم است در مورد استفاده از آن، تجربيات علمي و عملي مورد تأكيد مقاله، در فرايند توليد آن به نحوي كه مقاله پيشنهاد مي‌كند در توليد نمونه‌هاي ايراني كسب شود.