ضرورت و اهميت غربالگري سلامت روان در مراقبت ها

اختلالات رواني از شايع ترين و ناتوان كننده ترين بيماري هاست. مطالعه بار بيماري ها در ايران و جهان نشان مي دهد كه بيماري هاي رواني عصبي از دلايل نخست سال هاي از دست رفته عمر به دليل بيماري و ناتواني است. بر اساس پيمايش ملي كه در سال 1389 انجام گرفت 23.6 درصد از افراد 15 تا 64 ساله ساكن كشور دچار يك يا چند اختلال روان پزشكي در 12 ماه قبل از بررسي بودند. دوسوم از افراد مبتلا گرچه از اختلالات روان پزشكي رنج مي بردند اما از مداخلات بهداشتي درماني بهره مند نمي شدند. ضمنا افراد داراي اختلال روان پزشكي، به طور ميانگين 40 درصد توانايي بالقوه خود را براي انجام فعاليت هاي روزمره از دست مي دهند. ميزان بيكاري در بيماران 1.6 برابر و ميزان از كار افتادگي آن ها 3.5 برابر بيشتر از ديگران است. وجود اختلالات روان پزشكي در دوران كودكي و نوجواني و حتي دوران بزرگسالي، از عوامل مهم گرايش افراد به مصرف مواد و الكل است. بررسي هاي علمي نشان داده است كه: 60 تا 80 درصد مواردخودكشي با وجود زمينه اختلالات روان پزشكي اتفاق مي افتد. در بسياري از موارد اختلالات روان پزشكي نه تنها خود بيمار بلكه تمامي اعضاي خانواده وحتي جامعه را دچار مشكل مي كند. در صورتي كه بخواهيم تعداد بيشتري از بيماران و خانواده آنان را از رنج اختلال، نجات داده و تحت پوشش مراقبت و درمان قرار دهيم مي بايد راهكاري براي شناسايي اين اختلالات بيابيم. بهترين و راحت ترين راهكار، غربالگري است. طبق نظر سازمان جهاني بهداشت برنامه هاي سلامت روان، مبتني بر جامعه (جامعه نگر) است به طوري كه هدف آن تأكيد بيشتر بر عرضه خدمات در محل زندگي است. يعني سعي بر اين است كه درمان به شكل سرپايي انجام شده، از بستري طولاني مدت پيشگيري شود و بيماران به زندگي معمول و شغل شان بازگردند. در همين راستا غربالگري سلامت رواني اجتماعي و اعتياد جزو اولويت هاي غربالگري بيماري ها در گروه هاي سني قرار گرفته است.