اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي به شيوه گروهي بر تحمل پريشاني و مهارت كنترل خشم مادران داراي فرزندان كم‌توان ذهني

مقدمه: وجود فرزند كم‌ توان ذهني در خانواده تاثيرات منفي و جبران ناپذيري بر والدين بالاخص مادران به جايي مي ‌گذارد. هدف: هدف از اين پژوهش اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي به شيوه گروهي بر تحمل پريشاني و مهارت كنترل خشم مادران داراي فرزندان كم توان ذهني شهر خرم آباد بود. روش: روش پژوهش، نيمه ‌آزمايشي و از نوع طرح پيش‌ آزمون ـ پس ‌آزمون با گروه كنترل مي ‌باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل مادران داراي دانش‌ آموزان كم ‌توان ذهني شهر خرم ‌آباد در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود كه با روش نمونه ‌گيري در دسترس ۴۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفي در قالب دو گروه آزمايش (۲۰ نفر) و كنترل (۲۰ نفر) جايي داده شدند. گروه آزمايش طي ۸ جلسه (هر هفته يك يا دو جلسه) ۷۵ دقيقه ‌اي تحت آموزش رفتار درماني ديالكتيكي قرار گرفتند. به منظور جمع ‌آوري داده ‌هاي پژوهش از پرسشنامه تحمل پريشاني سيمونز و گاهر و پرسشنامه استاندارد مهارت كنترل خشم استفاده شد. داده‌ هاي جمع ‌آ وري شده با نرم‌ افزار SPSS نسخه ۲۱ مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ‌ها: نتايج حاصل از تجزيه و تحليل فرضيه ‌هاي پژوهش نشان داد كه آموزش رفتار درماني ديالكتيكي بر تحمل پريشاني و بهبود مهارت كنترل خشم مادران موثر است (P ۰/۰۵). به عبارت ديگر برنامه آموزشي سبب افزايش تحمل پريشاني و بهبود مهارت كنترل خشم در آزمودني ‌ها شده است. نتيجه‌گيري :با توجه به يافته ‌هاي به دست آمده در اين پژوهش مي‌ توان گفت: از جمله آموزش‌ هاي موثر جهت افزايش تحمل پريشاني و بهبود مهارت كنترل خشم در مادران داراي فرزندان كم‌ توان ذهني آموزش رفتار درماني ديالكتيكي است.