مدل يابي روابط ميان پنج عامل بزرگ شخصيت و تاب‌آوري، با در نظر گرفتن عزت نفس به عنوان متغير ميانجي

مقدمه:تاب‌آوري فرايندي پويا است كه باعث مي ‌شود افراد با مسائل تنيدگي زاي زندگي به‌ طور كارآمدي كنار بيايند. هدف:آزمون مدل نظري رابطه ميان پنج عامل بزرگ شخصيت و تاب‌آوري با ميانجي گري عزت‌ نفس، هدف مطالعه حاضر بود. روش: روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه مردان و زنان ۱۸ سال به بالاي منطقه ۶ شهر تهران در سال ۱۳۹۷ بود. نمونه پژوهش شامل ۲۵۲ شهروند در دامنه سني ۱۸ تا ۶۴ سال بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. از اين تعداد، ۱۵۴ نفر مرد و ۹۸ نفر زن بودند. ابزارهاي پژوهش شامل سياهه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (۲۰۰۳)، مقياس عزت نفس روزنبرگ (۱۹۶۵) و فرم كوتاه سياهه شخصيتي نئو (۱۹۸۵) بود. داده‌هاي پژوهش با استفاده از روش‌ همبستگي پيرسون و تحليل مسير، تجزيه ‌و تحليل شدند. يافته ‌ها: نتايج حاصل از روش تحليل مسير نشان داد كه عزت نفس فقط در رابطه روان رنجورخويي، برون گرايي و خوشايندي با تاب‌آوري نقش واسطه‌اي دارد. به‌ بيان دقيق‌تر، خوشايندي فقط تأثير غير مستقيم (P ۰/۰۰۱)، وظيفه‌شناسي فقط تأثير مستقيم (P ۰/۰۵)، روان رنجورخويي و برون گرايي تأثير مستقيم و غيرمستقيم (P ۰/۰۰۱)، و گشودگي به تجربه نيز هيچ‌گونه تأثير معناداري بر تاب‌آوري نداشت (P ۰/۱۵). نتيجه ‌گيري: براساس نتايج حاصل از پژوهش، توجه به متغيرهايي چون روان رنجورخويي، برون گرايي، خوشايندي، وظيفه‌شناسي و عزت ‌نفس به‌ عنوان عوامل مؤثر بر تاب‌آوري و همچنين توجه به عزت نفس به‌عنوان ميانجي رابطه روان رنجورخويي، برون گرايي و خوشايندي با تاب‌آوري، مي ‌تواند به درك بيشتر رابطه ميان متغيرهاي مذكور بينجامد.