نقش ميانجي خودكارآمدي كارآفرينانه و اشتغال پذيري درك شده در رابطه بين انطباق‌پذيري مسير شغلي و قصد كارآفرينانه دانشجويان كشاورزي

در پژوهش حاضر بر اساس نظريه سازه‌گراي مسير شغلي، كارآفريني به عنوان يك رفتار حرفه‌اي تطابق‌پذير در نظر گرفته شده كه متأثر از ظرفيت خودتنظيمي فرد براي پيشرفت در يك زمينه شغلي كارآفرينانه است. در اين پژوهش رابطه انطباق‌پذيري مسير شغلي، اشتغال پذيري درك شده و خودكارآمدي كارآفرينانه بر قصد كارآفرينانه دانشجويان كشاورزي و همچنين نقش ميانجي خودكارآمدي كارآفرينانه و اشتغال پذيري درك شده بررسي شد. روش پژوهش كمّي از نوع توصيفيهمبستگي بود. جامعه آماري پژوهش دانشجويان سال سوم و چهارم دوره كارشناسي رشته كشاورزي در دو دانشگاه دولتي بوعلي سينا و اراك در سال تحصيلي 97 -1396 بودند (1300=N). حجم نمونه آماري بر پايه‌ جدول كرجسي و مورگان 297 نفر تعيين شد، اما به منظور افزايش اعتبار پژوهش تعداد 341 نفر با روش نمونه گيري طبقه‌اي متناسب انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي استاندارد استفاده شد و داده‌ها با روش مدلسازي معادلات ساختاري و با كمك نرم افزارهاي SPSS و Amos تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه خودكارآمدي كارآفرينانه و اشتغال پذيري درك شده با قصد كارآفرينانه رابطه مثبت و معنا دار دارد. همچنين انطباق‌پذيري مسير شغلي با خودكارآمدي كارآفرينانه و اشتغال پذيري درك شده رابطه دارد و از طريق اين متغيرها به صورت غيرمستقيم با قصد كارآفرينانه مرتبط است. از اين نتايج مي توان در رشد و ارتقاي سطح اشتغال پذيري، خودكارآمدي و قصد كارآفرينانه دانشجويان استفاده كرد.