مروري بر كاربرد زغال‌هاي زيستي در حفاظت خاك و آب

منابع آب و خاك از مهم ترين منابع طبيعي يك كشور هستند كه كليه نيازهاي غذايي انسان و دام از آن‌ها فراهم مي گردد، اما متأسفانه دائماَ در معرض تجاوز و دگرگوني هاي عوامل انساني و غيرانساني قرار مي گيرند. استفاده از زغال‌هاي زيستي يكي از راه‌كارهايي است كه اخيراَ در مجامع علمي بين‌المللي به منظور حفاظت خاك و آب مورد توجه قرار گرفته است. زغال‌زيستي يك ماده متخلخل غني از كربن است كه با حرارت دادن هر گونه توده زيستي آلي در يك محيط عاري از اكسيژن توسط فرآيندي به نام پيروليز (آتشكافت) تهيه مي‌شود. استفاده از زغال‌هاي زيستي دستاوردهايي نظير مديريت زباله‌، افزايش حاصل‌خيزي و بهبود كيفيت خاك، كاهش حجم رواناب و آلاينده‌هاي موجود در آن، توليد انرژي و كاهش مشكلات زيست‌ محيطي شامل تغيير اقليم و آلودگي آب را به همراه خواهد داشت. بايستي توجه داشت كه خصوصيات خاك و نيز خصوصيات زغال‌زيستي در ميزان كارايي زغال‌هاي زيستي در عملكردهاي بنيادي خاك تأثيرگذار مي‌باشند. با توجه به پژوهش‌هاي انجام شده، مي‌توان دريافت كه زغال‌زيستي بيش‌تر در بخش كشاورزي و توليد محصول به كار برده شده و كم‌تر در بخش فرسايش و حفاظت خاك از آن استفاده شده است كه با توجه به قابليت اين مواد در مهار رواناب و فرسايش و البته با در نظر گرفتن مخاطرات استفاده از آن‌ها در شرايط مختلف، بايستي در اين بخش نيز مورد توجه قرار گيرند.