بررسي اثر ماليات سبز بر مصرف انرژي و رفاه اجتماعي در ايران با استفاده از الگوي تعادل عمومي محاسبه‌پذير پوياي بازگشتي (RDCGE)

در اين مطالعه به بررسي اثر وضع ماليات سبز در قالب سناريوهاي مختلف (پايه، 5%، 10% و 20%) بر مصرف انرژي‌هاي فسيلي (نفت گاز، بنزين و گازطبيعي)، انتشار گازهاي گلخانه‌اي و رفاه اجتماعي در ايران با مدل تعادل عمومي محاسبه‌پذير پوياي بازگشتي (RDCGE) پرداخته شد. كاليبراسيون مدل با بكارگيري ماتريس حسابداري اجتماعي سال 1390 و سناريوي پايه (0% اعمال ماليات سبز) صورت پذيرفت. همچنين، جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار Matlab استفاده شد. نتايج نشان داد كه همراه با افزايش نرخ وضع ماليات سبز، اگر يك شوك مثبت بر توليد ناخالص داخلي وارد شود، از روند افزايش مصرف نفت گاز، گاز طبيعي و بنزين كاسته مي‌شود. همچنين، با اعمال 0% و 5% ماليات سبز، مصرف انرژي‌هاي فسيلي مورد بررسي كارايي نداشته، با اعمال 10% ماليات سبز، مصرف گاز طبيعي و بنزين كارايي داشته، ليكن مصرف نفت‌گاز كارايي ندارد. با اعمال 20% ماليات سبز، مصرف انرژي‌هاي فسيلي مورد بررسي كارايي خواهد داشت. همراه با افزايش نرخ وضع ماليات سبز، اگر يك شوك بر توليد ناخالص داخلي وارد شود، از روند افزايش انتشار گازهاي آلاينده كاسته مي‌شود و به منظور كاهش انتشار گازهاي آلاينده در فرايند رشد اقتصادي، مي‌بايست نرخ ماليات سبز بيش از 10% اعمال شود. در نهايت، همراه با افزايش نرخ وضع ماليات سبز از 0% به 5%، 10% و 20% اگر يك شوك بر توليد ناخالص داخلي وارد شود، رفاه اجتماعي به ترتيب، كمتر از 1%، بيش از 1% و مجدداً كمتر از 1% افزايش مي‌يابد. لذا در ميان سناريوهاي مورد بررسي، وضع 10% ماليات سبز، بهترين سناريو جهت افزايش رفاه اجتماعي مي‌باشد.